пазванчэ́ць, ‑эе; зак.

Стаць, зрабіцца больш звонкім. Смех пазванчэў. □ Адгрымела ноччу навальніца. Птушак пазванчэлі галасы. Панчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перасма́жыцца, ‑жыцца; зак.

Пасмажыцца даўжэй, чым трэба, залішне запячыся, стаць сухім, жорсткім. Катлеты перасмажыліся. Каўбаса перасмажылася.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разраўня́цца, ‑яецца; зак.

1. Стаць роўным, гладкім, раўнамерным.

2. Знікнуць, разгладзіцца (пра складкі, маршчыны і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расхваста́цца, ‑хвошчацца; зак.

1. Стаць непрыгодным, размачаліцца ад хвастання. Пуга расхвасталася.

2. Разбіцца, раскалаціцца. Гаршчок расхвастаўся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расшчо́дрыцца, ‑руся, ‑рышся, ‑рыцца; зак.

Выявіць шчодрасць; нечакана стаць шчодрым. — Вазьмі [гармонік]. Назусім, — расшчодрыўся.. [Франц]. — Паспрабуй сыграць. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

узбагаце́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.

Разм. Разбагацець, стаць багатым. [Ян:] — Узбагацела, гадаўка, бацьку пахаваць не прыехала. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

узбуйне́ць, ‑ее; зак.

Стаць больш буйным (у 1 знач.). [Каласы] ўзбуйнелі ўдвая, набрынялі, наступі — пырснуць крухмалам. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

штылява́ць, ‑люю, ‑люеш, ‑люе; зак. і незак.

Стаць (стаяць) без руху з-за штылю (пра судна).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кандыдату́ра, -ы, мн. -ы, -ту́р, ж.

1. Права ці магчымасць стаць кандыдатам (у 1 знач.).

Абмеркаваць кандыдатуру для ўнясення ў спіс для тайнага галасавання.

2. Тое, што і кандыдат (у 1 знач.).

К. не зусім падыходзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

падупа́сці, -паду́, -падзе́ш, -падзе́; -падзём, -падзяце́, -паду́ць; -па́ў, -па́ла; -падзі́; зак. (разм.).

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Прыйсці да заняпаду.

Гаспадарка падупала.

2. Стаць слабым, хваравітым.

Стары зусім падупаў.

|| незак. падупада́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)