challenge
[ˈtʃælɪndʒ]
1.
v.
1) выкліка́ць (на спабо́рніцтва, дуэ́ль)
2) аклі́кнуць, затрыма́ць (каб папыта́ць про́пуск)
3) аспрэ́чваць; паддава́ць сумне́ву
4) Law аспрэ́чваць прыся́жных
2.
n.
1) вы́клік -у m. (на спабо́рніцтва, дуэ́ль)
2) во́клік вартаво́га “хто ідзе́?”
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
pervert
1. [pərˈvɜ:rt]
v.
1) зво́дзіць, зьбіва́ць з пра́вільнага шляху́
2) перакру́чваць, скажа́ць (сло́вы)
3) злоўжыва́ць (сваі́мі здо́льнасьцямі)
4) выкліка́ць фізы́чнае або́ мара́льнае выраджэ́ньне; выраджа́цца; зво́дзіцца
2. [ˈpɜ:rvɜ:rt]
n.
выраджэ́нец, збачэ́нец -ца m. (асабл. сэксуа́льны), дэгенэра́т -а m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
arouse
[əˈraʊz]
1.
v.t.
1) будзі́ць
The noise aroused him — Го́ман разбудзі́ў яго́
2) узбуджа́ць
to arouse suspicion — узбуджа́ць, выкліка́ць падазрэ́ньне
3) пабуджа́ць, уздыма́ць
to arouse to action — пабуджа́ць да дзе́яньня
2.
v.i.
прачына́цца; прабуджа́цца, узбуджа́цца (пра пачуцьцё)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
blight
[blaɪt]
1.
n.
1) по́шасьць, хваро́ба, шко́днік (расьлі́наў)
2) Figur. расчарава́ньне n., уда́р -у m.
3) занепада́ньне n., заняпа́д -у m.
urban blight — гарадзкі́ заняпа́д
2.
v.t.
1) выкліка́ць хваро́бу расьлі́наў; шко́дзіць
2) разьбіва́ць, руйнава́ць (надзе́ю, пля́ны)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
blister
[ˈblɪstər]
1.
n.
1) пухі́р -а́ m. (на це́ле)
2) пухіро́к, пухі́р на расьлі́не
3) Med. выцяжны́ пля́стыр
2.
v.t.
1) выкліка́ць пухіры́ на це́ле
2) Figur. напада́ць, атакава́ць во́стрымі сло́вамі
3.
v.i.
пакрыва́цца пухіра́мі або́ прышча́мі
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
trigger
[ˈtrɪgər]
1.
n.
1) куро́к -ка́ m.
to pull the trigger — наці́снуць на куро́к, спусьці́ць куро́к
2) пачатко́вы і́мпульс, штуршо́к -ка́ m.
3) саба́чка f. (у мэхані́зьме)
2.
v.t.
выкліка́ць, пачына́ць
•
- quick on the trigger
- trigger-happy
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
атру́тны, ‑ая, ‑ае.
1. Які з’яўляецца атрутай, здольны выклікаць атручэнне; ядавіты. Атрутныя газы. Атрутнае рэчыва. // Які змяшчае атруту. Атрутны дым. □ [Балоты] дыхалі атрутнаю парнаю цеплынёй. Самуйлёнак. [Лабановіч:] — Але ці думаў ты, збіраючы вось гэтыя «кветкі», што сярод іх могуць быць і атрутныя? Колас.
2. перан. Які пагражае небяспекай, адмоўна дзейнічае на каго‑, што‑н. Як жа трэба збяднець, Каб на крохі атрутай прыманкі Нашу мужную праўду Цішком размяняць у душы І панесці з сабой Трохрублёвую праўду цыганкі! Гілевіч. Разагнула стан дзявочы Беларусь магутна, Пахаваўшы лёс сірочы, Панскі гнёт атрутны. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ку́рчыць і ко́рчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; незак., каго-што.
1. звычайна безас. Балюча зводзіць мышцы цела. Яго ўсяго курчыць. □ Будзе хвароба іх цела корчыць. Куляшоў. // перан. Разм. Выклікаць вельмі непрыемныя пачуцці. Калі .. [Сцяпан] чуў у хаце слова «млын» — яго адразу пачынала курчыць. Ракітны.
2. Згінаць, падгінаць. Ногі мае босыя, і я ад роснай золкасці, ідучы, курчу на нагах пальцы. Баранавых.
3. (корчыць); каго. Разм. Прыкідвацца кім‑н., строіць з сябе каго‑н. Уладусь корчыў з сябе шляхціца. Чарнышэвіч. [Арэхаў] быў мацнейшы, больш загартаваны і ўвесь час стараўся корчыць з сябе інтэлігента. Няхай.
•••
Лодара корчыць — гуляць, бяздзейнічаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
назначэ́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. назначаць — назначыць.
2. Распараджэнне, пастанова аб прызначэнні на якую‑н. пасаду, работу. Атрымаць назначэнне. □ Дэсант лічыўся разгромленым, і .. [камандзір] чакаў новага назначэння. Чорны. // Разм. Дакумент, які пацвярджае прызначэнне на пасаду, работу. У кішэні ляжала назначэнне на новую работу.
3. Асноўная функцыя, роля каго‑, чаго‑н. Атрад асобага назначэння. // Мэта, прызначэнне каго‑, чаго‑н. Мець сваё назначэнне. □ Сваё галоўнае назначэнне, як настаўніка, Лабановіч вызначаў так: абудзіць у вучнях і выклікаць да дзеяння крытычны розум. Колас.
4. Прадпісанне ўрача. Доктар Сільвановіч запісваў у картачку назначэнне хвораму. Арабей.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пахісну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., каго-што.
1. Хіснуўшы, нахіліць. Вецярок, нахлынуўшы раптоўна, І кусты, і травы пахісне. Прануза. / у безас. ужыв. Пахіснула, З ног яго [Данілку] зваліла, А ў вачах — зялёныя кругі. Бялевіч.
2. перан. Зрабіць менш устойлівым, трывалым. [Лясніцкі:] — [Немцы] хочуць пахіснуць наш аўтарытэт сярод насельніцтва і робяць бандыцкія налёты пад выглядам партызан. Шамякін. Падзеі апошніх часоў пахіснулі .. [Аўгінін] погляд на трываласць пэўнага ладу жыцця. Колас. // Прымусіць усумніцца ў чым‑н., выклікаць няўпэўненасць. Суровыя, напружаныя, часта нават небяспечныя для жыцця дні не пахіснулі нікога ні ў абкоме, ні ў райкомах. Казлоў. // Разладзіць, пагоршыць. Пахіснуць здароўе.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)