Verbum

абыхо́джанне, -я, н.

1. Выяўленне сваіх адносін, манера паводзін у дачыненні да каго-н.

Просты ў абыходжанні.

Далікатнае а.

2. Уменне карыстацца чым-н.

Умелае а. з інструментам.

абыя́кавы, -ая, -ае.

Які не выяўляе ніякай цікавасці да каго-, чаго-н., безуважны, раўнадушны да ўсяго.

А. да людзей чалавек.

Абыякавыя адносіны да працы.

|| наз. абыя́кавасць, -і, ж.

аграма́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; -джаны; зак., каго-што.

Абагуліць, ператварыць прыватнае, індывідуальнае ў калектыўна-грамадскае.

А. зямлю.

А. жывёлу.

|| незак. аграма́джваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. аграма́джанне, -я, н.

аднавяско́вец, -ко́ўца, мн. -ко́ўцы, -ко́ўцаў, м.

Жыхар або ўраджэнец вёскі ў дачыненні да каго-н. іншага з гэтай вёскі.

|| ж. аднавяско́ўка, -і, ДМ -ко́ўцы, мн. -і, -ко́вак.

апладні́ць, -ладню́, -ло́дніш, -ло́дніць; -ло́днены; зак., каго-што.

Даць пачатак развіццю арганізма шляхам зліцця мужчынскай і жаночай палавых клетак.

|| незак. апладня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. апладне́нне, -я, н.

апо́шліць, -лю, -ліш, -ліць; -лены; зак., каго-што.

Зрабіць пошлым, паказаць дробным, нікчэмным.

А. чужую думку.

А. высокія словы.

|| незак. апашля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. апашле́нне, -я, н.

абкармі́ць, -кармлю́, -ко́рміш, -ко́рміць; -ко́рмлены; зак., каго.

Накарміць звыш меры, на шкоду здароўю.

А. дзіця.

|| незак. абко́рмліваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. абко́рм, -у, м. і абко́рмліванне, -я, н.

абмаро́зіць, -ро́жу, -ро́зіш, -ро́зіць; -маро́зь; -ро́жаны; зак., каго-што.

Пашкодзіць марозам, памарозіць, змарозіць.

А. вушы.

|| незак. абмаро́жваць, -аю, -аеш, -ае; наз. абмаро́жванне, -я, н.

|| наз. абмаражэ́нне, -я, н.

абмежава́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

1. гл. абмежаваць.

2. Тое, што стрымлівае, абмяжоўвае пэўныя дзеянні, ставіць каго-, што-н. у пэўныя рамкі.

А. ў выкарыстанні выбуховых рэчываў.

абсма́жыць, -жу, -жыш, -жыць; -ма́ж; -жаны; зак., каго-што.

Абпячы з усіх бакоў, падсмажыць.

А. качку.

А. кавалак мяса.

|| незак. абсма́жваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. абсма́жванне, -я, н.