perfectionism [pəˈfekʃənɪzəm] n. высо́кая патрабава́льнасць да сябе́ і і́ншых; імкне́нне дабіва́цца даскана́ласці ва ўсім (асабліва ў рабоце)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

устремле́ние ср. (стремление) імкне́нне, -ння ср.; (намерение) наме́р, -ру м.; (цель) мэ́та, -ты ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

рэкарды́зм, ‑у, м.

У спорце: празмернае імкненне да рэкордаў, выкліканае нездаровай канкурэнцыяй; захапленне рэкордамі, пагоня за рэкордамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канструктыві́зм, -у, м.

Кірунак у розных галінах мастацтва і літаратуры 20 ст., у аснове якога ляжаць прынцыпы прастаты і эканамічнасці форм, імкненне выразіць у творах мастацтва канструктыўныя, тэхнічныя ўласцівасці матэрыялу.

|| прым. канструктыві́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

ambition [æmˈbɪʃn] n.

1. імкне́нне;

have great ambitions мець вялі́кія памкне́нні

2. амбі́цыя; славалю́бства; пра́гнасць да сла́вы/ула́ды

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

суця́жніцтва, ‑а, н.

Разм. неадабр. Цяга да вядзення судовых спраў; імкненне дабіцца сабе выгады любым, нават нядобрасумленным спосабам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мётка ’мянташка’ (беласт., Смул.). Да мёнтка (гл.) са стратай назалізацыі (імкненне да «гіперправільнасці»).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

імклі́вы, -ая, -ае.

1. Вельмі хуткі, быстры ў руху, у развіцці; энергічны, жвавы.

І. бег.

І. час (перан.: пра хуткасць развіцця).

2. Які выражае парыў, імкненне да чаго-н.; палкі, гарачы.

Імклівая прамова.

|| наз. імклі́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

стра́усавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да страуса, належыць яму. Страусавае пяро.

•••

Страусавая палітыка — імкненне не заўважаць рэчаіснасці, пазбягаць рэальнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эўдэмані́зм, ‑у, м.

Спец. Напрамак у этыцы, што прапаведуе надкласавую мараль, паводле якой мэтай жыцця з’яўляецца імкненне чалавека да асабістага шчасця.

[Ад грэч. eudaimonía — шчасце.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)