стукатня́, ‑і, ж.

Разм. Тое, што і стукат. Працую, стукаю ўсё каля дрэў. За стукатнёй хіба пачуеш спеў? Дубоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

blemishment

[ˈblemɪʃmənt]

n.

пашко́джаньне n.; скале́чаньне n.; пля́ма, хі́ба f.; недагля́д -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

denn

1.

cj

1) так як, таму́ што, бо

2) чым

mehr ~ je — больш, чым калі́-н.

2.

prtс жа, хіба́ (ужываецца для ўзмацнення)

was ~ ? — што ж?

ist er ~ krank? — хіба́ ён хво́ры?

sei es ~! — няха́й бу́дзе так!

es sei ~ — хіба́ то́лькі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

chyba

ж. хіба; бадай; бадай што;

kto pójdzie? chyba ty pójdziesz — хто пойдзе? хіба ты пойдзеш;

on chyba już nie przyjdzie — ён, бадай, ужо не прыйдзе;

chyba że ... — хіба толькі...;

chyba wiesz o tym — ты, мабыць, ведаеш пра гэта;

chyba że — хіба што

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ваўчы́ха, ‑і, ДМ ‑чысе, ж.

Тое, што і ваўчыца. Настане ноч — і ўсюды ціха, Хіба завые дзе ваўчыха. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зле́жаць, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; зак.

Разм. Змагчы праляжаць некаторы час у адным становішчы. Хіба злежыш цэлую ноч на адным баку?

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адне́кнуцца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; зак.

Разм. Аднакр. да аднеквацца. — Нічога мне не трэба, — аднекнулася маці. — Хіба ж галодная ці голая? Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падма́ншчык, ‑а, м.

Той, хто падманвае каго‑н. Падманшчыкі вы, хлусы... — недаверліва сказала .. [Таня], зазіраючы ў калодзеж. — Хіба ўдзень зоркі ўбачыш? Місько.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адраджа́льны, ‑ая, ‑ае.

Здольны адраджаць, аджыўляць. [Купала:] — А хіба «жывая вада» з нашых казак гэта не народная вера ў адраджальную сілу зямлі? Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паўмо́рга, м.

Былая мера зямлі, роўная палавіне морга. Уся гаспадарка Яўмена складалася з паўморга пясчаніку, на якім «раслі» хіба толькі камяні. Жычка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)