благі́, -а́я, -о́е.

1. Які не мае станоўчых якасцей, не адпавядае патрабаванням.

Благія землі.

Б. чалавек.

2. Дрэнны ў маральных адносінах.

Б. ўчынак.

3. Худы, хваравіты на выгляд.

Б. з твару.

4. Непрыемны для іншых (пра манеры, характар і пад.).

Благія прывычкі.

◊

Благія вочы — у народным павер’і: вока, позірк якога прыносіць няшчасце.

|| наз. благата́, -ы́, ДМ -гаце́, ж. (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

Стурла́к ‘худы’: які гэтат конь стурлак (Касп.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сця́глы ’худы’ (Марц.). Да сцягаць ’рабіць больш кампактным’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сухарэ́бры ’хударлявы, хілы’ (Касп., Янк. 3., Ян., Сцяшк. Сл., Мат. Маг.), сухорэ́бры ’тс’ (ТС), сухарэ́брык ’вельмі худы чалавек’ (Мат. Гом., Сл. Брэс.), ’той, хто худы, у каго тырчаць рэбры’ (Янк. 2). Да сухі і рабро, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Недакорміш ’худы’ (Марц.). З недакарміць ’недастаткова выкарміць’, гл. неда-.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

О́схлы ’сухарлявы, худы’ (Бяльк.), ’высахшы’ (Нас., Яруш.) < польск. oschły.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сухашчэ́лепы ’вельмі худы’ (ТС). Да сухі і шчэ́лепы, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

chudziak

м.

1. худы чалавек;

2. перан. бедны (убогі) чалавек

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Падча́пісты ’худы’ (КЭС, карэл.). Ад пад чапіць < ча‑ паць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

падво́дчык, ‑а, м.

Возчык на падводзе. Каля воза стаяў высокі, худы падводчык. Гурскі. Выходзілі з лесу ўзброеныя хлопцы, спынялі абоз, згружалі ўсё, што было на вазах. Павязаўшы падводчыкаў, ускідвалі іх на калёсы. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)