акампанеме́нт, ‑у, М ‑нце, м.

Музычнае суправаджэнне спеваў, дэкламацыі або ігры на інструменце. // перан. З’явы, падзеі, якія суправаджаюць што‑н., ствараюць гукавы фон чаму‑н. Паліцыянты .. балявалі, спявалі і танцавалі пад акампанемент жудасных стогнаў ахвяры. Бядуля.

[Фр. accompagnement.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

background [ˈbækgraʊnd] n.

1. падрыхто́ўка; адука́цыя; пахо́джанне; анке́тныя да́ныя;

a social background сацыя́льная прынале́жнасць;

She has a good background for the job. Яна мае добрую падрыхтоўку і вопыт для гэтай працы.

2. фон; за́дні план;

against the background на фо́не

3. theatre фон, музы́чнае афармле́нне

♦

stay in the background за става́цца на за́днім пла́не

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

іанафо́н

(ад іон + -фон)

генератар ультрагукавых ваганняў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

відэафо́н

(ад відэа- + -фон)

тое, што і відэатэлефон.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

мегафо́н

(ад мега- + -фон)

рупар для ўзмацнення гуку.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

антура́ж

(фр. entourage)

1) навакольнае асяроддзе, акружэнне;

2) перан. фон (у мастацкім творы, спектаклі).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

◎ Лапацо́ны, драг. лапацонэ ’шырокія, нязграбныя ступні ног’ (Лучыц-Федарэц), лыпацЬн ’сыты, поўны чалавек’ (Бяльк.). З укр., параўн. зах.-укр. лапацон ’паляшук’, бук. ’здаравяк, нязграбны’, ’шырокі, буйны (аб лісці, узорах)’, дамафоны ’вялізныя ступні’, ’стары абутак’. Параўн. таксама рус. лапотон, лопатон ’лапатні’, ’селянін, які перасяліўся з Еўрапейскай Расіі’, урал. лапотонцы ’лапці’. Да лама] (гл.). Суф. -фон, магчыма, з ідыш.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

электрафо́н

(ад электра- + -фон)

устройства для ўзнаўлення гуку, запісанага на грампласцінках.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

сатра́п, ‑а, м.

1. Правіцель вобласці, правінцыі ў старажытным Іране, які меў неабмежаваную ўладу.

2. перан. Кніжн. Жорсткі начальнік, самадур, дэспат, тыран. Мова і літаратура беларусаў загналі нямала здзекаў і знявагі ад царскіх сатрапаў. Казека. А генерал-губернатарам у Вільню царскі ўрад паслаў свайго выдатнага сатрапа — барона фон-Валя. Гарэцкі.

[Грэч. satrapēs.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

магнітафо́н

(ад магніта- + -фон)

апарат для запісу і ўзнаўлення гукаў электрамагнітным шляхам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)