патолаг, ‑а, м.

Урач, спецыяліст па паталогіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэўматолаг, ‑а, м.

Урач — спецыяліст па рэўматалогіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стаматолаг, ‑а, м.

Урач — спецыяліст па стаматалогіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фтызіятр, ‑а, м.

Урач, спецыяліст па фтызіятрыі.

[Ад грэч. phthisis — сухоты і iater — урач.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

туберкулёзнік назоўнік | мужчынскі род | размоўнае

  1. Чалавек, хворы туберкулёзам.

  2. Урач, спецыяліст па лячэнню туберкулёзу.

|| жаночы род: туберкулёзніца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

general practitioner [ˌdʒenrəlprækˈtɪʃənə] n. участко́вы ўрач, ура́ч шыро́кага про́філю

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

internist [ɪnˈtɜ:nɪst] n. AmE ура́ч па ўну́траных хваро́бах, тэрапе́ўт

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

адантолаг, ‑а, м.

Урач — спецыяліст у галіне аданталогіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

венеролаг, ‑а, м.

Урач, спецыяліст па венерычных хваробах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кардыёлаг, ‑а, м.

Урач, які лечыць сардэчныя хваробы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)