вушні́к, ‑а, м.

Разм. Урач, які лечыць хваробы вуха.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

касмето́лаг, ‑а, м.

Спецыяліст у галіне касметалогіі. Урач-касметолаг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

данты́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Зубны урач, зубны тэхнік.

[Фр. dentiste.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

артапе́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Урач — спецыяліст па артапедыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарлаві́к, ‑а, м.

Разм. Урач, які лечыць горла; ларынголаг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыягно́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Урач, які ставіць дыягназы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нарко́лаг, ‑а, м.

Спецыяліст у галіне наркалогіі. Урач-нарколаг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

празе́ктар, ‑а, м.

Урач-патолагаанатам, які займаецца анатаміраваннем трупаў.

[Ад лац. prosector — той, хто рассякае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэнтгено́лаг, ‑а, м.

Урач, спецыяліст па рэнтгеналогіі і рэнтгенатэрапіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

family doctor [ˌfæməliˈdɒktə] n. infml ура́ч агу́льнай пра́ктыкі; сяме́йны до́ктар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)