траўматолаг, ‑а, м.

Урач, спецыяліст у галіне траўматалогіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уролаг, ‑а, м.

Урач, спецыяліст у галіне ўралогіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хірург, ‑а, м.

Урач, спецыяліст у галіне хірургіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эндакрынолаг, ‑а, м.

Урач, спецыяліст у галіне эндакрыналогіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эпідэміёлаг, ‑а, м.

Урач, спецыяліст па эпідэмічных хваробах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Ле́каж ’урач’ (даўгаўп., Сл. паўн.-зах.) запазычана з польск. lekarz ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

нако́жник​I мед., разг. ура́ч (ле́кар, до́ктар) па ску́рных хваро́бах.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

артапед, ‑а, М ‑дзе, м.

Урач — спецыяліст па артапедыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыягност, ‑а, М ‑сце, м.

Урач, які ставіць дыягназы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дантыст, ‑а, М ‑сце, м.

Зубны урач, зубны тэхнік.

[Фр. dentiste.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)