дэграда́цыя, ‑і, ж.

Паступовая страта былых добрых якасцей; заняпад. Дэградацыя глебы. Дэградацыя культуры.

[Лац. degradatio — зніжэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наркоз, ✂, м.

Штучна выкліканая страта адчувальнасці ў якога-н. органа (мясцовы наркоз) або ўсыпленне са стратай болевай адчувальнасці (агульны наркоз).

  • Аперацыя пад наркозам.

|| прым. наркозны, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

афа́зія, ‑і, ж.

Поўная ці частковая страта мовы ў выніку пашкоджання некаторых участкаў галаўнога мозгу.

[Грэч. aphasia.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

убы́ток м. стра́та, -ты ж.;

быть в убы́тке цярпе́ць стра́ту;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

wybroczenie

н. страта крыві

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

уро́н м. стра́та, -ты ж., шко́да, -ды ж., уро́н, -ну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

выпадзе́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. выпасці (у 3 знач.).

2. Знікненне, страта. Выпадзенне валасоў. Выпадзенне зычных.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэнацыяналіза́цыя, ‑і, ж.

1. Зварот раней нацыяналізаванай маёмасці былым яе гаспадарам.

2. Страта нацыянальных асаблівасцей (мовы, культуры і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

амнезі́я, ‑і, ж.

Спец. Аслабленне або страта памяці пад уплывам арганічных захворванняў галаўнога мозга, пасля траўмаў чэрапа, пры істэрыі.

[Ад грэч. a — не і mnēmē — памяць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стамле́нне, ‑я, м.

Страта сіл; зморанасць, стома. Фізічнае стамленне. □ Свежа стала на зямлі, лёгкае стамленне ахапіла ўсё цела. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)