Ёрбалка ’бервяно, на якое кладзецца столь’ (Касп.). Магчыма, кантамінаваная форма. Крыніца першай часткі слова (ёр‑) невядомая.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Décke

f -, -n

1) пакрыва́ла; ко́ўдра, абру́с

2) столь

únter éiner ~ stécken — быць заадно́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

По́лап ’столь’ (беласт., Сл. ПЗБ). Хутчэй за ўсё, запазычана з польск. połap, półap (1437), pułap ’тс’, паводле Банькоўскага (2, 965), ’мазавецкае слова” ад łapić, łapać ’хапаць’, гл. асабліва pułapka, połapka ’пастка’, połapić ’схапіць’, параўн. аблапіць ’абхапіць’. Іншае паходжанне можна дапусціць для по́лаб ’столь’ (гл.), што, магчыма, сведчыць аб старых мазавецка-палескіх сувязях (Тарн.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Адпя́трыць ’адсохнуць’, гл. пятры ’цапкі, столь у асеці з жэрдак, на якую кладуцца снапы для сушкі’ (Бяльк.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кізо́к ’вышкі’ (Мат. Гом.), ’столь з жэрдак у хляве’ (Шатал.). Да кізок ’тс’ (гл.). Гл. таксама хіжа.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пава́л 1 ’дзеянне паводле значэння дзеяслова паваліць; тое, што павалена; павалены лес, буралом’ (ТСБМ, Яруш., Касп.), пава́ла (Шат.), пава́лка ’тс’ (Мат. Гом.). Гл. валіць.

Пава́л 2 ’столь’ (Сцяшк. Сл., Шатал.), ’гара на хаце’ (Шатал.), пава́ла ’столь’ (Тарн.), пова́л ’тс’ (Шушк., ДАБМ, 116). Запазычанне з польск. powała ’столь з бярвення’, на што паказвае геаграфія слова. Муж. род, відавочна, пад уплывам павал 1. Польск. слова ад прасл. valiti (параўн. Брукнер, 599; Махэк, 676).

Пава́л 3 ’эпідэмія, мор’ (Сцяшк.). З рус. пова́л ’эпідэмія, чума, мор’ (ср. повальная болезнь). Далей да вал, валіць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

тынкава́ць

(польск. tynkować, ад с.-в.-ням. tünchen)

пакрываць сцены або столь тынкам, каб зрабіць паверхню гладкай.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

высакава́ты, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Крыху вышэйшы, чым трэба. Высакаваты падмурак. Высакаватая столь.

2. Даволі высокі. Жыта было ўжо высакаватае і сіняе, як возера. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заку́раць сов. (покрыться копотью) закопти́ться, закопте́ть;

столь і сце́ны ~ралі — потоло́к и сте́ны закопти́лись (закопте́ли)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сто́лка ‘слой, пласт, складка чаго-небудзь’, у адну (дзве, тры) столкі — у адзін (два, тры) разы (ТСБМ), ‘слой, частка, пасма’ (Шат., Касп., Варл., Бяльк., Сцяшк., Байк. і Некр., Сл. ПЗБ), ‘пасма (валасоў)’ (Мат. Гом.), сто́лка, ство́лка, ста́лка ‘тс’ (ЛА, 4), сто́лька, столь ‘тс’ (Сл. ПЗБ), сто́ля ‘тс’ (там жа). Да сцяліць з чаргаваннем е/о ў корані, параўн. стол, столь. Гл. яшчэ сталка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)