буршты́н, -у, м.

Скамянелая смала хваёвых дрэў ад светла-жоўтага да бурага колеру, якая ўжыв. для вырабу ўпрыгажэнняў; янтар.

|| прым. буршты́навы, -ая, -ае.

Бурштынавыя пацеркі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

whitish [ˈwaɪtɪʃ] adj. белава́ты; бяля́вы;

whitish blue бле́дна-блакі́тны;

whitish green све́тла-зялёны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

blónd gelóckt

a светла-кучара́вы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

héllblau

a блакі́тны, све́тла-сі́ні

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

héllblond

a (све́тла) ру́сы, бялцвы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

по́пел, -у, м.

Пылападобная шэрая маса, якая застаецца ад згарання чаго-н.

Выбіць п. з люлькі.

Ператварыцца ў п.

|| прым. по́пельны, -ая, -ае.

П. колер (светла-шэры).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

беры́лій, ‑ю, м.

Хімічны элемент, лёгкі светла-шэры метал.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пра́зем, ‑у, м.

Мінерал, разнавіднасць кварцу светла-зялёнай афарбоўкі.

[Ад грэч. prasinos — светла-зялёны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бараві́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. гл. баравіна.

2. Сорт летняй яблыні, а таксама светла-жоўтыя кісла-салодкія плады гэтага дрэва.

У садзе спеюць баравінкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

вана́дый, ‑ю, м.

Хімічны элемент, тугаплаўкі метал светла-шэрага колеру.

[Лац. Vanadium.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)