ро́дзіч, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Член роду¹ (у 1 знач.).

2. Сваяк, чалавек, блізкі па паходжанні (разм.).

|| ж. ро́дзічка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́людак, -дка м. и́зверг, изуве́р, уро́д, отро́дье ср.;

в. ро́ду чалаве́чага — бран. и́зверг ро́да челове́ческого

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

васілі́ск, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Жывёліна з роду яшчарак з доўгім хвастом і грэбенем на спіне, жыве ў трапічнай Амерыцы.

2. Казачная пачвара, змей, ад позірку якога гіне ўсё жывое.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гну, нескл., м.

Млекакормячая жывёліна роду антылоп (водзіцца ва Усходняй і Паўднёвай Амерыцы).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выро́д, ‑у, М ‑дзе, м.

У выразе: няма роду без выроду гл. няма.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Stámmhalter

m -s, - прадаўжа́льнік ро́ду

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

маско́ўка, ‑і, ДМ ‑коўцы; Р мн. ‑ковак; ж.

Невялікая птушка з роду сініц.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

усемяры́х, прысл.

Колькасцю ў сем асоб (рознага полу) або істот (ніякага роду). Працавалі ўсемярых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

учацвяры́х, прысл.

Колькасцю ў чатыры асобы (пра асоб рознага полу або істот ніякага роду).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

двара́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да двараніна, дваранства. Дваранскае саслоўе. Дваранскае паходжанне. Дваранскага роду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)