Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
precipitate2[prɪˈsɪpɪtət]adj.fml
1. імклі́вы, імпэ́тны;
precipitate retreat імклі́выя ўцёкі, адступле́нне
2.рапто́ўны, нечака́ны; ху́ткі;
a precipitate drop in the temperature рэ́зкае паніжэ́нне тэмперату́ры
3. неабду́маны, неаба́члівы, безразва́жлівы
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
swoop1[swu:p]n. падзе́нне ўніз (драпежніка на здабычу); рапто́ўны налёт, нападзе́нне знячэ́ўку;
Influenza came down me with a swoop. Мяне зваліў грып.
♦
at one swoop адны́м (злачы́нным) уда́рам
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
мя́кнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; пр. мяк, мякла; незак.
1. Рабіцца мяккім, менш цвёрдым; размякаць.
2. Рабіцца вялым, расслабленым. Хлопец хоча перавярнуцца, ды раптоўны боль забівае яму дух, ён адразу мякне.Карпюк.
3.перан. Прыходзіць у стан душэўнай дабрата, чуласці, спагадлівасць. Бацька, хоць не прызнаваўся, Ды таксама трохі мяк, Калі часам даставаўся З-за сынка ўвагі знак.Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыпа́дак, ‑дку, м.
Раптоўны прыступ якой‑н. хваробы. Сардэчны прыпадак. Прыпадак эпілепсіі. □ Слабае яе сэрца не вытрымала, і з ёю здарыўся моцны прыпадак.Якімовіч.Солтыс нешта замармытаў у адказ і скурчыўся перад камендантам у прыпадку кашлю.Бажко.// Рэзкае, моцнае праяўленне чаго‑н. Крычаць у прыпадку гневу. Істэрычны прыпадак. □ [Галіна] не раз бачыла Блажэвіча ў прыпадку чорнай меланхоліі.Рамановіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
incursion
[ɪnˈkɜ:rʒən]
n.
1) рапто́ўны напа́д, уварва́ньне n., налёт -у m.
2) Geol. на́ступ -у m. (мо́ра)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
boom1[bu:m]n.(in)
1. бум, рапто́ўны ўздым (гандлю, эканомікі, папулярнасці і да т.п.);
the post-war boom in building паслявае́нны бум у будаўні́цтве
2. гул (гармат, грому); звон (званоў)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
ускры́к, ‑у, м.
Разм.Раптоўны, адрывісты крык, выкрык. Раптоўна ўсе хлопцы прыселі, Ліда нават упала, з адчайным ускрыкам затуліўшы .. Верачку.Брыль.З усяго, што было пасля, мне толькі і запомніўся апошні ўскрык бацькі і збялелы як палатно твар забойцы, які ўжо ў наступную хвіліну, відаць, апамятаўшыся, шпурнуў ад сябе касу і кінуўся да бацькі, каб выцягнуць яго на сушэйшае месца...Шуцько.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)