гісто́ліз

(ад гіста- + -ліз)

разбурэнне тканак арганізма ферментамі тканкавага або бактэрыяльнага паходжання.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

эво́рзія

(лац. evorsio = разбурэнне)

разбуральная дзейнасць вады ў час яе вертыкальнага падзення.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

разва́лка​I ж., разг.

1. (действие) разва́л, -лу м., разва́льванне, -ння ср., разбурэ́нне, -ння ср.; см. разва́ливать​I.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

знішчэ́нне н.

1. Vertílgung f -, Verníchtung f -; Zerstörung f -, -en (разбурэнне);

2. (ліквідаванне) Áufhebung f -, Ábschaffung f -; Beséitigung f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ката́ліз

(гр. katalysis = разбурэнне)

узбуджэнне хімічнай рэакцыі або змяненне яе хуткасці пад уздзеяннем каталізатараў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

разо́р м., разг.

1. разбурэ́нне, -ння ср., спусташэ́нне, -ння ср.;

2. разарэ́нне, -ння ср., збядне́нне, -ння ср.; см. разоря́ть.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бактэрыёліз

(ад бактэрыі + -ліз)

разбурэнне бактэрый у арганізме, які праяўляе ўстойлівасць і не ўспрымае іх.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пірапла́зма

(ад піра- + плазма)

прасцейшыя аднаклетачныя арганізмы, якія паразітуюць у эрытрацытах жывёл, выклікаючы іх разбурэнне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

цыто́ліз

(ад цыта- + -ліз)

разбурэнне жывёльных і раслінных клетак шляхам поўнага або частковага іх растварэння.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Іспата́каць ’зрасходваць, выдаткаваць’ (чэрв., Сл. паўн.-зах.); параўн. рус. поток у выразе поток и разграбление ’поўнае разарэнне, разбурэнне, знішчэнне’, першапачаткова — мера пакарання ў старажытнарускай феадальнай дзяржаве, якая заключалася ў выгнанні з адабрэннем маёмасці (ССРЛЯ), уст. поточить ’раскрасці, разграбіць’, ст.-рус. потокъ, поточениѥ ’выгнанне, ссылка, зняволенне’, поточити ’саслаць у зняволенне, выгнаць’. Прэфіксальнае ўтварэнне ад *točiti (гл. тачыць). Фасмер, 3, 345.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)