amain

[əˈmeɪn]

adv.

1) з усі́х сіл, гвалто́ўна

2) по́ўным хо́дам

3) пасьпе́шна

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ца́лкам прысл. (у поўным аб’ёме) ganz, gänzlich; vollkmmen, völlig;

ца́лкам і по́ўнасцю ganz und gar, vllständig

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ню́ня, ‑і, м. і ж.

Разм. Плакса, ныцік. [Юзік] крыкнуў поўным ротам, смакуючы кожны гук: — Раз-маз-ня! Нюня!! Бядуля. [Пракоп:] — Не варты ён яе.. Ціхі ж вельмі. Нюня. Баранавых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паблажэ́ць, ‑эю, ‑эеш, ‑эе; зак.

Стаць менш поўным, схуднець. [Зорын] паблажэў, бо ўсе гэтыя дні недасыпаў. Гурскі. [Лабановіч] заўважыў, што маці паблажэла за гэты час: клопату многа і жывецца нялёгка. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

недацягну́ць, ‑цягну, ‑цягнеш, ‑цягне; зак., што.

1. Нацягнуць менш, чым патрэбна. Недацягнуць канат.

2. перан. Разм. Не выканаць у поўным аб’ёме чаго‑н. Недацягнуць да нормы. Недацягнуць план паставак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

upside down

1) уве́рх спо́дам, уве́рх дно́м; дагары́ нага́мі

2) у по́ўным непара́дку

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

папо́ўніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак., што.

Зрабіць больш поўным, дабавіўшы чаго‑н.; павялічыць. Папоўніць роту. □ Багатыя ваенныя трафеі напоўнілі арсенал пераможцаў. Кухараў. Марта паспяшыла папоўніць закуску смятанаю з блінцамі. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мом-мом! — есці з поўным зачыненым ротам (полац., Нар. лекс.). Гукапераймальнае. Сюды ж момніць, момліць ’есці папоўніцы, умінаць’ (Касп., Бяльк.; полац., Нар. лекс.), рус. разан. момнить, момлить ’тс’, смал. момрить ’аб’ядацца’. Не выключана магчымасць уздзеяння лексемы мяць, умінаць (ежу). Гл. таксама му́мліць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Vlldampf

m -(e)s тэх. по́ўны ход

mit ~ — по́ўным хо́дам

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

распаўне́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.

Стаць поўным, тоўстым. [Некаторыя] могуць апрануцца ў аксаміт, могуць распаўнець, але ўсё роўна будуць выглядаць убогімі, пакрыўджанымі лёсам. Карпаў. — Першага я не ем, каб не распаўнець. Прокша.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)