Прыро́бка ’тое, што прыроблена’ (Ласт., Байк. і Некр.), пры́ро́бка, пры́роб, прыро́бак ’прыбудоўка да хаты або хлява’ (Шушк., ТС), пры́робка ’ўзор на канцы ручніка’ (ТС), сюды ж з іншай семантыкай прыро́бак ’дадатковы, пабочны заробак’ (ТСБМ). Ад прырабі́ць (прыробі́ць) ’далучыць, дабудаваць’, а таксама ’начараваць’ (ТС), гл. рабіць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Drítte
subm, f, n -n, -n трэ́ці, пабо́чны; трэ́цяя асо́ба
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Záungast
m -(e)s, -gäste
1) пабо́чны назіра́льнік
2) безбіле́тны гляда́ч
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
parenthetic
[,pærənˈӨetɪk]
adj.
1) азнача́льны, вытлумача́льны (сказ або́ сло́ва)
2) узя́ты ў ду́жкі
3) пабо́чны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
халту́ра
(с.-лац. chartularium = памінальны спіс нябожчыкаў)
1) пабочны, звычайна лёгкі заработак;
2) нядобрасумленная, неахайная, выкананая без ведання справы работа.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
sideline[ˈsaɪdlaɪn]n. неасно́ўная пра́ца; тава́ры, які́я не з’яўля́юцца гало́ўнымі;
Writing is his sideline. Ён мае пабочны заробак ад таго, што піша (артыкулы, эсэ і да т.п.).
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
postronny
postronn|y
пабочны; старонні; чужы;
osoba ~a — старонняя (пабочная) асоба
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
фон2
(гр. phone = гук)
пабочны шум, трэск, якім часам суправаджаецца радыёперадача, дэманстрацыя кінафільма, тэлефонная размова і інш.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
калы́м, ‑у, м.
1. Выкуп, які ўносіцца жаніхом бацькам нявесты (у некаторых народаў Усходу, што захоўваюць перажыткі радавога быту). Пастух дзяўчыну пакахаў, А даць не мог калым багаты.Пысін.
2.Разм. Лёгкі пабочны заробак. — Цэлы вечар толькі і гаворкі — дзе тут больш зарабляюць, куды б гэта ўлезці, каб калым быў.., — пагардліва крывіў губы Грыша.Місько.
[Цюрк.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шпэ́йза
(ням. Speise = ежа)
пабочны або прамежкавы прадукт у вытворчасці некаторых каляровых металаў (сплаў арсенідаў і антыманідаў медзі, нікелю, кобальту і інш.).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)