Verbum

каіні́т, ‑у, М ‑ніце, м.

Мінерал з групы складаных сульфатаў, з якога атрымліваюць калійныя ўгнаенні.

[Ад грэч. kainos.]

кальцы́т, ‑у, ДМ ‑цыце, м.

Мінерал, састаўная частка вапняку, мармуру і інш.; вапнавы шпат.

[Ад лац. calx, calcis — вапна.]

нефелі́н, ‑у, м.

Мінерал шчолачных горных парод; ужываецца для ўгнаення і ў розных галінах вытворчасці.

[Ад. грэч. nephelē — воблака.]

садалі́т, ‑у, М ‑ліце, м.

Мінерал з класа сілікатаў, сінія разнавіднасці якога з’яўляюцца каштоўнымі камянямі.

серыцы́т, ‑у, М ‑цыце, м.

Мінерал, тонкалускаватая з шаўкавістым бляскам або валакністая разнавіднасць каліевай слюды.

[Ад лац. sericus — шаўковы.]

сільві́н, ‑у, м.

Празрысты мінерал, падобны да каменнай солі, горка-салёны на смак; хлорысты калій.

[Фр. sylvine.]

увараві́т, ‑у, М ‑віце, м.

Мінерал ізумрудна-зялёнага колеру з групы гранатаў з дамешкай хрому.

[Ад уласн. імя.]

цынкі́т, ‑у, М ‑кіце, м.

Мінерал чырвонага колеру, цынкавая руда, якая служыць для атрымання цынку.

шунгі́т, ‑у, М ‑гіце, м.

Мінерал чорнага або матава-шэрага колеру, падобны на антрацыт, графіт.

ангідры́т, ‑у, М ‑рыце, м.

Мінерал (бязводны сернакіслы кальцый), які ў злучэнні з вадой дае гіне.

[Ад грэч. an — без- і hydrōr — вада.]