vertändeln

vt тра́ціць дарма́, ма́рна тра́ціць (час)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

прабадзя́цца, ‑дзяюся, ‑дзяешся, ‑дзяецца; зак.

Разм. Прабыць, правесці дзе‑н. час, звычайна марна. Першы дзень прабадзяліся [здраднікі] па Старажоўцы безвынікова. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прамарнава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; зак., што.

Дарма, марна патраціць (час). У Кіеве і Львове мы прамарнавалі больш за суткі! Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

bezowocnie

бясплённа, марна, дарэмна, дарма, безвынікова

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

берагчы́, -рагу́, -ражэ́ш, -ражэ́; -ражо́м, -ражаце́, -рагу́ць; бяро́г, берагла́, -ло́; -ражы́; незак., каго-што.

1. Захоўваць, ашчадна расходаваць; марна не траціць.

Б. здароўе.

Б. кожную капейку.

2. Клапатліва ахоўваць каго-, што-н., засцерагаць ад чаго-н.

Б. тайну.

Б. дзіця.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Прапа́сны ’які марна траціцца’ (свісл., навагр., Сл. ПЗБ), ’няякасны; прапашчы’ (ваўк., навагр., Сл. ПЗБ). Да прапасці (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

по-пусто́му и по́пусту нареч., разг. по́пусту, дарма́, дарэ́мна, ма́рна.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прамарнатра́віць, ‑траўлю, ‑травіш, ‑травіць; зак., што.

Марна патраціць. Прамарнатравіць грошы. □ [Агнёў:] — Як жа ты дакаціўся да такога жыцця? Прамарнатравіў столькі год. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ВАЛЬМІ́

(Valmy),

вёска ў Францыі, у дэпартаменце Марна. 20.8.1792 войскі рэв. Францыі на чале з Ш.Дзюмур’е і Ф.Келерманам упершыню далі адпор аўстра-прускім інтэрвентам і франц. раялістам пад кіраўніцтвам К.Браўншвейгскага, якія імкнуліся аднавіць абсалютызм, і вымусілі іх адступіць.

т. 3, с. 492

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

загубі́ць, ‑гублю, ‑губіш, ‑губіць; зак., каго-што.

1. Давесці да гібелі, смерці; пагубіць. Загубіць чалавека. □ У калідоры пачуўся дзікі крык гаспадыні: — Эдвар, што ты робіш?! Ты нас усіх загубіш! Маўр.

2. Марна, без карысці патраціць (час, грошы і пад.). Процьму грошай на дарогу марна загубіла. Колас.

•••

Загубіць жыццё чыё — зрабіць няшчасным, бязрадасным чыё‑н. існаванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)