паадлу́плівацца, ‑аецца; зак.

Разм. Адлупіцца ў многіх месцах — пра ўсё, многае. Кара на бярозах паадлуплівалася.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эўко́мія, ‑і, ж.

Паўднёвае гутаперчаноснае дрэва сямейства эўкоміевых, кара якога выкарыстоўваецца для вырабу лекавых прэпаратаў.

[Ад грэч. eükonos — з густым лісцем.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

garbówka

ж. спец. дубовая кара

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

kaźń

ж.

1. уст. пакаранне смерцю, смяротная кара;

2. уст. пакута, мука, кара

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ВЫКЛЮ́ЧНАЯ МЕ́РА ПАКАРА́ННЯ,

гл. ў арт. Смяротная кара.

т. 4, с. 311

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Érdkruste

f - зямна́я кара́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Érdrinde

f - зямна́я кара́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Peruvian bark

хі́нная кара́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

немезі́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Багіня кары, помсты ў старажытнай грэчаскай міфалогіі. // перан. Адплата, кара, помста.

[Грэч. Némesis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

злупі́цца, злупіцца; зак.

Разм. Злезці, садрацца з паверхні чаго‑н. Злупілася фарба з падлогі. Кара злупілася з дрэва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)