pozbawić się

зак. страціць, застацца (без чаго);

pozbawić się wzroku — страціць зрок;

pozbawić się urlopu — застацца без адпачынку

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

прайгра́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Гуляючы ў азартную гульню, застацца ў пройгрышы, прайграць многа грошай. — Вашаму Тумашэвічу яўна не павязло той раз — прайграўся ўшчэнт. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

unscathed [ʌnˈskeɪðd] adj. няшко́дны; непашко́джаны;

She was lucky to escape unscathed from the car crash. Ёй пашанцавала застацца цэлай пасля аўтакатастрофы.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

roznegliżować się

зак. распрануцца; застацца ў адной бялізне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

асе́дзецца, аседжуся, аседзішся, аседзіцца; зак.

Разм. Надоўга застацца жыць на адным месцы; прывыкнуць да яго. [Алімпа] і раней думала, што маці не вельмі аседзіцца там, на хутары. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

upper​1 [ˈʌpə] n.

1. перадо́к чараві́ка

2. infml стымуля́нт; узбуджа́льны нарко́тык

♦

be on one’s uppers BrE, infml заста́цца без капе́йчыны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

пазачыня́цца, ‑яецца; ‑яемся, ‑яецеся, ‑яюцца; зак.

1. (1 і 2 ас. мн. не ўжыв.). Зачыніцца — пра ўсё, многае. Дзверы пазачыняліся.

2. Зачыніўшыся, застацца ў памяшканні — пра ўсіх, многіх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

доўг, до́ўгу і даўгу́, мн. даўгі́, даўго́ў, м.

1. Тое, што пазычана (пераважна грошы).

Вярнуць д.

2. Абавязак перад кім-н.

Яго д. — сачыць за чысцінёй.

◊

Не застацца ў даўгу ў каго — адплаціць тым самым.

Аддаць апошні доўг — развітацца з нябожчыкам; прысутнічаць пры яго пахаванні.

|| прым. даўгавы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кары́та, -а, М -ры́це, мн. -ы, -ры́т і -аў, н.

Прадаўгаватая пасудзіна, збітая з дошак або выдзеўбаная з дрэва, якая звычайна выкарыстоўваецца для кармлення жывёлы.

Збіць к.

◊

Застацца ля разбітага карыта — ні з чым, страціўшы ўсё набытае.

|| памянш. кары́тца, -а, мн. -ы, -аў, н.

|| прым. кары́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кле́нчыць, -чу, -чыш, -чыць; незак.

1. Станавіцца на калені.

2. перан. Настойліва прасіць, выпрошваць што-н.

Настойліва ўгаворваць, к. застацца.

|| зак. укле́нчыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны (да 1 знач.) і вы́кленчыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны (да 2 знач.).

Укленчыць перад абразамі.

Выкленчыць у маці грошай.

|| наз. кле́нчанне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)