Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
гу́лкі, ‑ая, ‑ае.
1.Гучны, далёка чутны. Гулкія грымоты. □ Уласныя крокі палохалі Леаніда — яны здаваліся яму занадта гулкімі.Шахавец.Гулкі фабрычны Гудок пранясецца, Сілай крынічнай Работа пальецца.А. Александровіч.
2. Здольны ўзмацняць гул; з моцным рэзанансам. Гучны адзінокі стрэл пачуўся воддаль, рэха пранесла яго далёка, і ён паўтарыўся недзе ў гулкай цясніне гор.Самуйлёнак.А музыкі ў гулкай зале Ладзяць скрыпкі і цымбалы.Бядуля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
vociferous[vəʊˈsɪfərəs]adj.
1.fmlгу́чны, мо́цны;
vociferous debates шу́мныя дэба́ты
2. гарла́сты, крыклі́вы; галасі́сты;
vociferous protesters крыклі́выя пратэсту́ючыя
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
вы́гук, ‑у, м.
Гучны вокліч, выкрык. Прамова [Пятрэнкі] раз-пораз перарывалася дружным смехам у зале, выгукамі адабрэння.Краўчанка.Сабраліся мужчыны і пад выгукі «раз, два — узялі!» штурхалі машыну.Дуброўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вака́льны
(лац. vocalis = гучны)
які адносіцца да выканання голасам, прызначаны для спеваў; галасавы, пеўчы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
ро́гат, ‑у, М ‑гаце, м.
Гучны, нястрыманы смех. Ад рэчкі даносіўся вясёлы рогат. Мабыць, нягледзячы на цемень, салдаты купаліся.Навуменка.Андрэю завязалі вочы і далі ў рукі вялізарныя ножніцы, і ён пад гамерычны рогат моладзі пайшоў .. адрэзаць цукерак.Лобан.// Пра гукі, якія нагадваюць гучны смех. Пад Маладзечнам шмат лясоў: Там, у гушчары дрэў Уночы чуцен рогат соў, Удзень — птушыны спеў.Панчанка.
•••
Пакаціцца (паехаць) ад (з) рогатугл. пакаціцца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
rozgłośny
1.гучны, моцны;
2. агульнавядомы;
3. шырокавяшчальны
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
buczenie
н.
1. гудзенне;
2. роў; гучны плач
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Зы́чныя лінгв. ’клас гукаў’. Рус.зы́чный, укр.зи́чний ’гучны’. Магчыма, у сувязі з зык ’гук’, прынятым у некаторых крыніцах пачатку XX ст. Замацаваўся тэрмін, верагодна, у пачатку 1920‑х гадоў.