убо́іна, ‑ы, м. і ж.

Адпеты гультай, неслух. — Што гэта, «убоіна»? — пытаецца Ніна, спыніўшы прасці. — Ну, гультайка, няўдаліца... Брыль. [Бацька:] — Казаў жа я табе, каб пачапіў шнурок, а ты, убоіна; не паслухаў бацьку. Масарэнка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

байба́к

(тат. bajbak)

1) стэпавая жывёла атрада грызуноў, якая восень і зіму праводзіць у спячцы; стэпавы сурок;

2) перан. абібок, гультай.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Tágedieb

m -(e)s, -e абібо́к, гульта́й, ло́дар

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Búmmler

m -s, - разм. гульта́й, валацу́га; мару́длівы [паво́льны] чалаве́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Fáulenzer

m -s, -

1) гульта́й

2) разм. кушэ́тка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

лени́вец

1. (лентяй) гульта́й, -тая́ м.;

2. зоол. ляні́вец, -ні́ўца м.;

3. техн. ляні́вец, -ні́ўца м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

гуля́ка, ‑і, м.

Разм. Той, хто гуляе, любіць гуляць (у 1, 2, 4, 5 і 6 знач.). Пра музыку вечна ходзіць Слава кепская ў народзе: «Не касец і не ратай, А гуляка і гультай». Бачыла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

байба́к, ‑а, м.

1. Стэпавая жывёліна атрада грызуноў, якая восень і зіму праводзіць у спячцы; стэпавы сурок.

2. перан. Разм. Пра непаваротлівага, гультаяватага чалавека; абібок, гультай. [Максім:] — Я і маці за цябе, байбак, душой пакутуем. Грамовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закаране́лы, ‑ая, ‑ае.

Застарэлы, які цяжка паддаецца зменам. Закаранелая хвароба. Закаранелыя звычкі. // Упарты, непапраўны. Закаранелы гультай. Закаранелы ўласнік. □ Гарасім думаў, што Андрэй не такі ўжо закаранелы грэшнік, якім ён лічыў яго дагэтуль, толькі грубы, рэзкі. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

slacker

[ˈslækər]

n., informal

лайда́к -а́, гульта́й-я́ m.; той, хто ўхіля́ецца ад абавя́зкаў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)