лосня́щийся

1. прич. які́ (што) блішчы́ць, які́ (што) ільсні́цца;

2. прил. бліску́чы, блішча́сты, ільсня́ны, (после гласных) льсня́ны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паліто́н, ‑а, м.

Разм. Тое, што і паліто. [Яўрэй] увесь сваім абліччам выхаплены з мінулага — і чорны доўгі палітон, бліскучы картуз, і сівы клін барады, і такія ж пэйсы. Мікуліч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасяро́дку, прыназ. і прысл.

Тое, што і пасярод. Спыніўся юнак пасяродку .. паляны. Куляшоў. Тут стаяла дарагая мэбля — сервант, тахта, яшчэ сервант, бліскучы паліраваны стол з крыштальнаю попельніцаю пасяродку. Арабей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ляўце́ць ’блішчэць’ (браг., Шатал.), ’дрыжаць (ад сытасці, тлушчу), ’торгаць (аб балючым месцы на целе)’ (Ян.). Няясна. Магчыма, запазычанне. Адкуль? Параўн. ст.-грэч. λευκός ’белы’, светлы, бліскучы’ (?).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лютэ́цый

(н.-лац. lutecium, ад лац. Lutecia = Парыж)

хімічны элемент сям лантаноідаў, бліскучы метал.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Брылья́нт. Рус. бриллиа́нт, бриль́янт, укр. брилья́нт. Запазычанне (магчыма, праз ням. Brillant) з франц. brillant (літаральна ’бліскучы’). Праабражэнскі, 1, 45; Фасмер, 1, 214; Шанскі, 1, Б, 197–198.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

scintillating [ˈsɪntɪleɪtɪŋ] adj. бліску́чы, зіхатлі́вы, іскры́сты; дасці́пны;

You were scintillating on TV last night. Ты ўчора бліскуча выступіў на тэлебачанні.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

fascynujący

fascynując|y

бліскучы;

~a technika gry — бліскучая тэхніка ігры

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ланцэ́т, ‑а, М ‑цэце, м.

Даўнейшы хірургічны нож невялікіх памераў, востры з двух бакоў. [Прафесар] таропка перабягаў ад стала да стала, нейкім асаблівым жэстам браў бліскучы ланцэт і жвава ўзмахваў рукой. Шахавец.

[Ням. Lanzette.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пратакты́ній

(ад прата- + актыній)

радыеактыўны хімічны элемент, серабрыста-белы бліскучы метал, які належыць да актыноідаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)