near​1 [nɪə] adj.

1. блі́зкі, бліжэ́йшы (пра адлегласць, час);

in the (very) near future у (са́мым) блі́зкім/бліжэ́йшым бу́дучым;

What’s the nearest way to the bank? Як (най)бліжэй прайсці да банка?

2. блі́зкі, падо́бны;

a near resemblance блі́зкае падабе́нства;

a near translation перакла́д блі́зкі да арыгіна́ла;

a near impossibility практы́чная немагчы́масць (зрабіць што-н.)

3. блі́зкі (цесна звязаны);

a near relation/relative найбліжэ́йшы/са́мы блі́зкі свая́к (звыч. пра бацькоў і дзяцей)

♦

one’s nearest and dearest infml ро́дныя і блі́зкія;

It was a near thing. Усё ледзь не сарвалася.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

напаўсо́н, ‑сну, м.

Стан, блізкі да сну; дрымота. Ужо ў напаўсне.. [Буднік] распрануўся і лёг. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

барытана́льны, ‑ая, ‑ае.

Па тэмбру і дыяпазону блізкі да барытону (у 1 знач.). Барытанальны бас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сіна́нтрап, ‑а, м.

Старажытны, блізкі да пітэкантрапа, тып выкапнёвага чалавека, рэшткі якога знойдзены ў Кітаі.

[Ад лац. Sina — Кітай і грэч. ántrōpos — чалавек.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суро́дзіч, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Сваяк, родзіч.

2. Чалавек, блізкі з кім-н. па паходжанні, нацыянальнай прыналежнасці, месцы нараджэння.

3. перан. Жывёліна або расліна, што належаць да аднаго роду.

Кошка і яе дзікія суродзічы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

convenient to

informal

блі́зкі да чаго́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

caudal

[ˈkɔdəl]

adj.

за́дні, блі́зкі да хваста́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

alter ego [ˌæltərˈi:gəʊ] n. лацін. (pl. alter egos)

1. друго́е «я»

2. са́мы блі́зкі ся́бра

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

крэ́ўны

1. blútsverwandt;

2. (вельмі блізкі) náhe stéhend; ínnig

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

іры́дый, ‑ю, м.

Рэдкі ў прыродзе хімічны элемент, цяжкі тугаплаўкі метал шаравата-белага колеру, блізкі да плаціны.

[Ад грэч. iris, iridos — радуга.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)