Verbum

біяма́са, ‑ы, ж.

Колькасць рэчыва жывых арганізмаў на адзінку паверхні сушы і ці аб’ёму вады. Раслінная біямаса.

біято́кі, ‑аў; адз. біяток, ‑у, м.

Электрычныя напружанні ў органах, тканках і асобных клетачных элементах жывых арганізмаў.

прысо́сак, ‑ска, м.

Орган у раслін-паразітаў і ў некаторых жывёльных арганізмаў для прысмоктвання пажыўных рэчываў. Прысосак п’яўкі.

біягеагра́фія, ‑і, ж.

Навука, якая вывучае заканамернасці пашырэння і размеркавання жывых арганізмаў і іх згрупаванняў па зямным шары.

[Ад грэч. bíos — жыццё і геаграфія.]

жгу́цік, ‑а, м.

1. Памянш. да жгут.

2. Ніцепадобны выраст на целе прасцейшых арганізмаў, які служыць органам руху.

вітамі́ны, ‑аў; адз. вітамін, ‑у, м.

Арганічныя рэчывы, неабходныя для харчавання і жыццёвай дзейнасці жывых арганізмаў. Вітамін А.

экало́гія, ‑і, ж.

Раздзел біялогіі, які вывучае ўзаемадзеянне жывёльных і раслінных арганізмаў паміж сабой і з навакольным асяроддзем.

[Ад грэч. óikos — дом, радзіма і logos — вучэнне.]

міэлі́н, ‑у, м.

Спец. Сумесь тлушчападобных рэчываў, якія знаходзяцца ў абалонцы нерва і ў некаторых іншых тканках жывёльных арганізмаў.

[Ад грэч. myelós — мозг.]

мо́рула, ‑ы, ж.

Спец. Стадыя развіцця зародка мнагаклетачных арганізмаў, на якой зародак мае выгляд згуртавання клетак накшталт ягады ажыны.

[Ад лац. morum — тутавая ягада.]