унісо́нны, ‑ая, ‑ае.

Які адначасова гучыць; пабудаваны на адначасовым гучанні аднолькавых гукаў. Унісоннае спяванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чацвярня́, ‑і, ж.

Разм. Чацвёра дзяцей, якія нарадзіліся адначасова ад адной маці; чацвёра блізнят.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

en masse [ˌɒ̃:ˈmæs] adv. франц. адначасо́ва і ў вялі́кай ко́лькасці;

the emigration en masse of the young ма́савая эмігра́цыя мо́ладзі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

кі́сла-сало́дкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адначасова і кіславаты і саладкаваты смак. Кісла-салодкі яблык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прэс-падбо́ршчык, ‑а, м.

Сельскагаспадарчая машына, якая адначасова падбірае і прасуе сена, салому і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сопу́тствовать несов.

1. спадаро́жнічаць; (идти вместе) ісці́ ра́зам;

2. перен. (происходить одновременно) адбыва́цца адначасо́ва;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

салясо́с, ‑а, м.

Саляны камбайн, з дапамогай якога адбываецца адначасова прамыўка солі і пагрузка ў вагоны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суправаджа́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -а́ецца; незак., чым.

1. Адбывацца адначасова з чым-н.

Навальніца суправаджалася градам.

2. Мець сваім вынікам што-н.

Хвароба суправаджалася ўскладненнем.

3. Быць забяспечаным чым-н., дапаўняцца чым-н.

С. каментарыямі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

схлы́нуць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -не; зак.

1. Хлынуўшы, сцячы.

Вада схлынула.

2. перан. Пра вялікую масу людзей: адначасова пайсці аднекуль.

Натоўп схлынуў праз 30 хвілін.

3. перан. Скончыцца, мінуцца.

Толькі назаўтра схлынула навала тэлефонных званкоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

аднашлю́бнасць, ‑і, ж.

Форма шлюбу, пры якой можна быць у шлюбе адначасова толькі з адной асобай; манагамія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)