прышлёпнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.

Разм.

1. каго-што. Шлёпнуўшы, прыціснуць. Прышлёпнуць муху.

2. што. Прыкласці з сілай, пакінуўшы адбітак. Прышлёпнуць пячатку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

lithograph

[ˈlɪӨəgræf]

1.

n.

літагра́фія f.; літаграфі́чны адбі́так

2.

v.

літаграфава́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

отраже́ние ср.

1. (удара, нападения) адбіццё, -цця́ ср.; (атаки) адбіва́нне, -ння ср.;

2. (отсвет) адбі́так, -тку м.;

3. (изображение) адлюстрава́нне, -ння ср., адбі́так, -тку м.;

4. филос. адлюстрава́нне, -ння ср.; (отображение) адво́бражанне, -ння ср.;

ле́нинская тео́рия отраже́ния ле́нінская тэо́рыя адлюстрава́ння;

5. (эпохи, общества) адлюстрава́нне, -ння ср.; пака́з, -зу м.;

6. (влияние) адбі́так, -тку м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

Вёрстка ’размеркаванне друкарскага набору паводле старонак’; ’набор, а таксама адбітак набору’ (КТС, БРС). Укр. верстка, рус. вёрстка. Запазычана з рус. мовы, дзе ўзнікла на падставе дзеяслова верстать. Гл. вярста́ць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вёрстка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. вярстаць.

2. Звярстаны набор; адбітак звярстанага набору. Чытаць вёрстку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гравю́ра, -ы, мн. -ы, -вю́р, ж.

1. Малюнак, выразаны на гладкай паверхні якога-н. цвёрдага матэрыялу (металу, дрэва, шкла), а таксама адбітак такога малюнка на паперы.

Г. на медзі.

2. Від графікі, які ахоплівае творы, выкананыя такім спосабам.

|| прым. гравю́рны, -ая, -ае.

Гравюрная тэхніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

Stígma

n -s, -men i -ta знак; пяча́ць, адбі́так

das trug das ~ der Vergángenheit — на гэ́тым быў [ляжа́ў] адбі́так про́шлага

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

wycisk, ~u

м.

1. выцісканне;

2. адбітак; след

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

археты́п, ‑а, м.

1. Самы старажытны рукапіс твора, які служыць першакрыніцай для наступных копій. // Першы адбітак друкаванага выдання.

2. Спец. Старажытнейшая, першапачатковая форма слова.

[Грэч. archétypon — першавобраз, арыгінал, першаўзор.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ätzabdruck

m -(e)s, -e палігр. про́бны адбі́так

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)