Verbum

ліпе́ць, -плю́, -пі́ш, -пі́ць; -пі́м, -піце́, -пя́ць; -пі́; незак. (разм.).

1. Ледзь-ледзь трымацца (пра каго-, што-н.).

Дзверы ледзь ліпяць.

2. Пра вельмі слабае праяўленне якіх-н. працэсаў, пра стан заняпаду чаго-н.

Агонь ледзь ліпіць.

◊

Ліпець на валаску (на павуцінцы) (разм.) — быць у вельмі ненадзейным, небяспечным становішчы.

лі́піна, -ы, ж. (разм.).

Асобнае дрэва ліпы.

Ліпіну віхор зваліў.

лі́пкі, -ая, -ае.

1. Які лёгка прыліпае; клейкі.

Ліпкія рукі.

Ліпкае лісце.

2. перан. Неадчэпны, назойлівы (разм.).

Л. чалавек.

|| наз. лі́пкасць, -і, ж.

лі́пнуць, -ну, -неш, -не; ліп, лі́пла; -ні; незак.

1. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.), да каго-чаго. Прыліпаць, прыставаць.

Гразь ліпне да абутку.

2. перан., да каго-чаго. Назойліва прыставаць (разм.).

Ён ліпне да яе.

3. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Тое, што і зліпацца.

Вочы ліпнуць.

ліпня́к, -у́, м.

Ліпавы зараснік.

Разросся малады л.

ліпу́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж. (разм.).

1. Ліпучы, клейкі пластыр, папера.

Л. для мух.

2. Засцежка ў выглядзе дзвюх рознатэкстурных пласцін, якія прылепліваюцца адна да адной.

ліпу́чы, -ая, -ае (разм.).

Тое, што і ліпкі.

|| наз. ліпу́часць, -і, ж.

лі́ра¹, -ы, мн. -ы, лір, ж.

1. Старажытнагрэчаскі струнны шчыпковы музычны інструмент, які лічыцца сімвалам паэтычнай творчасці.

Л. песняра.

2. Даўнейшы народны беларускі струнны смычковы інструмент.

|| прым. лі́рны, -ая, -ае (да 1 знач.).

лі́ра², -ы, мн. -ы, лір, ж.

1. Грашовая адзінка ў Турцыі.

2. Грашовая адзінка ў Італіі (гіст.).

лі́рнік, -а, мн. -і, -аў, м. (гіст.).

Вандроўны беларускі музы́ка-пясняр з лірай¹ (у 2 знач.).