Інтры́га. Запазычанне з франц. intrigue, якое ўзыходзіць да лац. intricare ’заблытваць’. Для беларускай крыніцай можа быць польская ці руская мова (Крукоўскі, Уплыў, 77). У рускай (першая фіксацыя 1710 г., Біржакова, Очерки, 364), відаць, праз польскае ці нямецкае пасрэдніцтва (Фасмер, 2, 136; Шанскі, 2, I, 104).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
гласала́лія
(ад гр. glossa = мова + lalia = балбатня, пустаслоўе)
1) уласцівае культу некаторых рэлігійных сект выкрыкванне ў стане экстазу бязглуздых слоў, якое ўспрымаецца сектантамі як «богавяшчанне»;
2) мед. разлад маўлення.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Latéin
n -s лаці́на, лаці́нская мо́ва
◊ mit séinem ~ zu Énde sein — быць у тупіку́; не ве́даць, што рабі́ць дале́й
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
accents
pl.
а) тон го́ласу
She spoke in tender accents — Яна́ гавары́ла даліка́тным го́ласам
б) мо́ва f., сло́вы pl.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Castilian
[kæˈstɪliən]
1.
adj.
касты́льскі
2.
n.
1)
а) гішпа́нская мо́ва
б) касты́льскі дыяле́кт
2) касты́лец -ьца m., кастылі́йка f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
fluent
[ˈflu:ənt]
adj.
1) бе́глы (чыта́ньне, мо́ва), дастатко́ва свабо́дны
2) які́ ху́тка, лёгка гаво́рыць або́ пі́ша
3) няста́лы; ва́дкі, цяку́чы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Hebrew
[ˈhi:bru:]
1.
n.
1) габрэ́й -я m., габрэ́йка f.
2) старагабрэ́йская мо́ва
3) іўры́т -у m.
2.
adj.
габрэ́йскі
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Вуса́ч ’вусаты чалавек’ (Мат. Гом.); ’рыба з сямейства карпавых’ (КТС), вусач ’ячмень’ (Жд., 3, відаць, жартоўнае); параўн. таксама ўкр. вуса́ч, рус. уса́ч, польск. wąsacz, чэш. vousač. Ал вус (адносна суфіксацыі гл. Грам. бел. мовы, 1, 102; Вярхоў, Бел. мова, 76; Сцяцко, Словаўтв. 245; Слаўскі, SP, 1, 102).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Замо́ва ’заклінанне’. Укр. замо́ва ’тс’, польск. уст. zamowa ’закляцце’, н.-луж. zamołwa ’прабачэнне, абаронная прамова’, чэш. уст. zámluva ’заказ, клятва’. Параўн. рус. паўн.-дзвін. замо́вка ’заступніцтва словам’, пецярб. замовле́ние ’замова’. Бязафіксны назоўнік ад дзеяслова *замовити > замовіць ’выклікаць мовай чароўную дзею’, утворанага ад кораня, прадстаўленага ў мова (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Сво́лач ‘зброд, дрэнь, нягоднік’ (Сержп. Прык.), сюды ж з экспрэсіўнай суфіксацыяй сволота́ ‘агідныя шкодныя людзі’, сволочу́га ‘нягоднік, нягодніца’ (ТС). Непасрэднае запазычанне з рус. сво́лочь, пры якім фармант ‑оч (< ‑ък) у сувязі з аканнем супаў з прадуктыўным суф. ‑ач (Вярхоў, Бел. мова, 80). Параўн. народнае навалач (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)