тарахце́нне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле дзеясл. тарахцець (у 1 знач.), а таксама гукі гэтага дзеяння. Ідзе Вайцех і не чуе ён ні тарахцення колаў, ні таго, што ў кустах заліваюцца салаўі. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ца́хкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Абл. Утвараць гукі, падобныя на лёскат зубоў. — Сяджу, калачуся, а .. [ваўкі] ўжо цахкаюць тут, ляскаюць зубамі. Сабаленка. Працаваў дзядзя Міша нажніцамі, але яны не цахкалі, а шапацелі, спявалі! Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шалахце́нне, ‑я. н.

Разм. Дзеянне паводле дзеясл. шалахцець, а таксама гукі гэтага дзеяння. У цішыні, што панавала цяпер у пакоі, было чуваць шалахценне паперы — тоўстай скрэпкаю Бялькевіч змацоўваў шырокія сінія аркушы зводак. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шалпата́нне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. шалпатаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Грамчэй і весялей трубіць.. [Пракоп] носам, больш лагодна прыслухоўваецца да шалпатання прусакоў у шчылінах, да шлёпання кропель з акна. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шчо́ўканне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. шчоўкаць — шчоўкнуць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Недзе на ўскраіне сядзібы пачулася няўпэўненае шчоўканне салаўя. Стаховіч. Пачуўшы шчоўканне затвора, невядомы рэзка спыніўся і ўзняў рукі. «ЛіМ».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пераці́хнуць

1. still wérden; stíllschweigen* аддз. vi (замаўчаць);

2. (пра гукі) verhállen vi (s), verschálen* vi (s); (пра вецер, бой і г. д.) sich legen, náchlassen* vi, ábflauen vi

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

чарадзе́йны

1. (які валодае звышнатуральнай сілай) Záuber-; Wúnder-, záuberhaft;

чарадзе́йнае ца́рства Záuberreich n -(e)s, -e, Fé¦enreich n;

2. (які захапляе, чаруе) wúnderschön, záuberisch, záuberhaft;

чарадзе́йныя гу́кі záuberhafte Töne

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

кансана́нс

(фр. consonance, ад лац. consonare = згодна гучаць)

1) муз. адначасовае спалучэнне тонаў стройнага, згоднага гучання (проціл. дысананс 1);

2) літ. від няпоўнай рыфмы, у якой сугучныя зычныя гукі пры частковай або поўнай разбежцы галосных.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Ро́кат ’раскацістыя гукі, якія зліваюцца ў манатонны гул’ (ТСБМ), укр. ро́кіт, рус. ро́кот ’тс’, рокота́ть ’грукаюць, грукатаць’, рус. карэл. ’моцна спяваць; крычаць’, стараж.-рус. рокотати ’гучаць’. Усходнеславянскае. Зах.-слав. і паўд.-слав. адпаведнікі маюць ‑е‑ у корані і ‑г‑ замест ‑к‑, набліжаючыся да рагатаць, рогат (гл.). Гукапераймальнае (Праабражэнскі, 2, 212; Фасмер, 3, 497; SEK, 4, 201).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

нараста́ючы,

1. ‑ая, ‑ае. Дзеепрым. незал. цяпер. ад нарастаць.

2. ‑ая, ‑ае; у знач. прым. Які робіцца мацнейшым, гучнейшым. Нарастаючыя гукі. □ Кроў пульсавала выразней, з нарастаючымі ўдарамі. М. Ткачоў.

3. Дзеепрысл. незак. ад нарастаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)