1. У мовазнаўстве — вымаўляць ненаціскны гук «е» як «а» («я») пасля мяккіх зычных у першым складзе перад націскам.
2.Разм. Выхваляючыся, вельмі часта паўтараць у размове «я». Не звык я змалку якаць, Ды ў справе важна — Якасць!Барадулін.[Яўген:] — Не тое што, як другі — каторы любіць выстаўляцца, штосьці якаць: — Я! я!Баранавых.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
flick
[flɪk]1.
n.
1) лёгкі рапто́ўны ўда́р
2) пстрык -у m. (гук)
2.
v.t.
1) лёгка ўдара́ць; сьцяба́ць, хваста́ць
2) зма́хваць (пыл)
3.
v.i.
ху́тка ру́хацца, насі́цца
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Вы́курстаць ’выселіць, выгнаць’ (КЭС, лаг.). Польск. уст. з Літвы kurstać ’будзіць, абуджаць, падганяць’. Запазычанне з літ.(pa)kìrsti ’абуджацца, адкрываць вочы (пасля сну)’, якое звязана абляутам з kar̃das ’паўторны гук’, kardìntis ’станавіцца прыметным’, апошнія словы ў сваю чаргу звязаны з kir̃sti ’біць, удараць, рубіць’ (параўн. слав.čersti ’рэзаць’) (гл. Фрэнкель, 258 і наст.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Лусь! — гук пры расколванні, ламанні чаго-небудзь (Нас., Растарг.; мсцісл., Нар. лекс.), паст.лоп! (Сл. ПЗБ), ’пра хруст яйка, пра біццё па галаве, па лбе’ (полац., Нар. лекс.). Гукапераймальнае. Прасл.lusъ! (Слаўскі, 5, 354–355; Смаль-Стоцкі, Приміт., 164). Аўтары БЕР (3, 523) дапускаюць другаснасць узнікнення выклічніка з прасл.luskati > лу́скаць2 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Плесь ’хвалі’ (Гарэц., Др.-Падб.), ’хваля’ (Стан.), смал.плесь ’тс’, ’усплёск’, ’хваляванне’, плёсы ’хвалі’. Відаць, на базе плёскаць утворана гукапераймальнае плес- з прасл. суф. *‑ь з адцягненым значэннем, параўн. балг.плѐс, серб.-харв.пљес — пра гук падзення ў ваду, плёскат, параўн. паралельныя формы плясь (гл.), балг.пляс, серб.-харв.п/ьас ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
амбіяфані́чны
(ад лац. ambi = навокал + гр. phone = гук)
звязаны з сістэмай электронна-акустычных устройстваў, якія выкарыстоўваюцца ў тэатрах, канцэртных залах для забеспячэння добрай чутнасці ў любым пункце залы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
унтэрто́н
(ням. Unterton, ад unter = ніжэйшы + Ton = гук)
муз. дадатковы, больш нізкі тон, які ўзнікае пры гучанні асноўнага тона і надае яму асаблівае адценне або тэмбр (параўн.абертон).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
флажале́т
(фр. flageolet)
1) старадаўні драўляны духавы музычны інструмент, падобны да флейты;
2) гук, які атрымліваецца на струнных музычных інструментах ад лёгкага дотыку пальцам да некаторых пунктаў струны.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)