Verbum

міралюбі́вы, -ая, -ае.

Які любіць мір, згоду, заснаваны на імкненні захаваць мір; дружалюбны.

Міралюбівая палітыка.

М. чалавек.

|| наз. міралюбі́васць, -і, ж.

міралю́бны, -ая, -ае.

Тое, што і міралюбівы.

|| наз. міралю́бнасць, -і, ж.

мірапама́занне, -я, н.

Хрысціянскі царкоўны абрад, які заключаецца ў крыжападобным памазанні мірам.

міратво́рац, -рца, мн. -рцы, -рцаў, м.

Той, хто садзейнічае ўстанаўленню міру, спыненню войнаў, ліквідацыі варожасці.

|| прым. міратво́рчы, -ая, -ае.

мірт, -а, М мірце, мн. -рты, -ртаў, м.

Паўднёвая вечназялёная куставая або дрэвавая расліна сямейства міртавых з пахучымі белымі кветкамі.

|| прым. мі́ртавы, -ая, -ае.

М. вянок.

Сямейства міртавых (наз.).

міры́цца, міру́ся, мі́рышся, мі́рыцца; незак.

1. з кім і без дап. Спыняць сварку, варожыя адносіны, пачынаць жыць у згодзе.

2. з чым. Цярпіма адносіцца да чаго-н.

М. са сваім становішчам.

|| зак. паміры́цца, -міру́ся, -мі́рышся, -мі́рыцца (да 1 знач.) і прыміры́цца, -міру́ся, -мі́рышся, -мі́рыцца; наз. прымірэ́нне, -я, н.

міры́ць, міру́, мі́рыш, мі́рыць; незак., каго-што.

Наладжваць мірныя адносіны паміж кім-, чым-н.

М. суседзяў.

М. варожыя бакі.

|| зак. паміры́ць, -міру́, -мі́рыш, -мі́рыць і прыміры́ць, -міру́, -мі́рыш, -мі́рыць; -мі́раны; наз. прымірэ́нне, -я, н.

мірыя́ды, -аў.

Незлічона вялікая колькасць.

М. зорак.

міс, нескл., ж.

Зварот да незамужняй жанчыны ў Англіі, Амерыцы (ставіцца звычайна перад прозвішчам або імем).

мі́са, -ы, мн. -ы, міс, ж.

Пасудзіна для ежы, вялікая міска.

На абед паставілі місу клёцак.