Пра́віржына ’лаз у плоце’ (Мядзв.). Відаць, баптызм, параўн. літ. praviras ’прыадчынены’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пі́гель (пігэль) ’дзіцячая гульня’ (пін., Жыв. НС). Відаць, да пікер (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рахма́ніца ’сываратка’ (Мат. Гом.). Відаць, да наступнага слова, аднак матывацыя няясная.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сава́цца ’заляцацца’ (Сл. ПЗБ). Гл. сувац(ца). Відаць, семантычна аказіянальнае ўтварэнне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ско́ба ‘дручок, палка (у плоце)’ (Сцяшк. Сл.). Відаць, да ска́ба (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Стаю́шка ‘дрывотня’ (Сл. Брэс.). Першапачаткова, відаць, ‘загарадка’, тады да наступнага слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Стрыкулі́ст ‘зухаваты, жулікаваты хлопец’ (Бяльк.). Да стры́каць (гл.), відаць, ад *стрыкулісты.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Стура́ць ‘дабівацца, дасягаць чаго-небудзь’ (Сцяшк. Сл.). Відаць, дэфармаванае скураць, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сусо́к ’мочка, валакно’ (Ласт.). Відаць, ад ссаць ’уцягваць вадкасць’ (аўтарскі наватвор?).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тале́хаць (тале́хаты) ’абгаворваць’ (Сл. Брэс.). Відаць, скарочанае ад талалахаць, гл. талала.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)