urgent
[ˈɜ:rdʒənt]
adj.
1) пі́льны; неадкла́дны, сьпе́шны; ва́жны
an urgent duty — ва́жны абавя́зак
2) напо́рлівы, насто́йлівы (пра про́сьбу, дамага́ньне)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
waxen
[ˈwæksən]
adj.
1) васко́вы, з во́ску
2) гла́дкі й бле́дны, як воск (пра ко́лер тва́ру)
3) наваскава́ны; наваксава́ны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
flighty
[ˈflaɪti]
adj.
1) няста́лы; ве́траны; капры́зны; лёгкаду́мны, пусты́, несур’ёзны
2) прыдуркава́ты
3) пудлі́вы (пра каня́)
4) мімалётны, недаўгаве́чны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
foolproof
[ˈfu:lpru:f]
adj.
1) ве́льмі про́сты або́ зразуме́лы; разьлі́чаны на ду́рняў
2) надзе́йны, пэ́ўны ва ўжы́тку (пра машы́ну, прыла́ду)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
four-handed
[,fɔrˈhændəd]
adj.
1) чатырохру́кі (пра ма́лпу)
2) для чатыро́х асо́баў (брыдж, гульня́)
3) Mus. для чатыро́х ру́к
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
frizzle
[ˈfrɪzəl]
1.
v.i.
сквірчэ́ць (пра сма́жанае мя́са, са́ла)
2.
v.t.
сма́жыць сква́ркі да хру́сткасьці
3.
n.
сквірчэ́ньне n.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
fruit
[fru:t]
1.
n.
плод, фрукт -а m.
2.
v.
1) радзі́ць (пра расьліны), дава́ць ураджа́й
2) выро́шчваць садавіну́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
напо́мніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак.
1. аб кім-чым, пра каго-што і без дап. Прымусіць успомніць, прывесці на памяць, звярнуць увагу на каго‑, што‑н. Напомніць аб сваім існаванні. Напомніць пра свае заслугі. □ [Сцёпка] напомніў тут словы Леніна аб тым, што і кухарка павінна ўмець кіраваць дзяржавай. Колас. [Шугаеў:] Я хачу табе напомніць, што галоўнага інжынера назначае і знімае міністр. Крапіва.
2. каго-што. Здацца падобным на каго‑, што‑н., выклікаць успамін пра каго‑, што‑н.; нагадаць. Прахожы напомніў сябра. Возера напомніла мора. □ Твар чалавека напомніў штосьці даўно знаёмае, крануў балючую струнку не то з дзяцінства, не то з юнацтва, і я пачаў пільна сачыць за гэтым чалавекам. Карпюк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ды́ґаць ’моцна біцца (пра сэрца)’ (Сцяц.). Выбухное ґ сведчыць пра запазычанне. Параўн. польск. dygać ’трасціся’ (аб польск. слове гл. Слаўскі, 1, 185; дзіўна, што Слаўскі, там жа, бел. ды́ґаць ставіць у адзін рад з польск. словам і не ставіць нават пытання аб магчымасці запазычання). Калі праўда, як мяркуе Слаўскі (там жа), што ў аснове дзеяслова ляжыць выклічнік тыпу dygu!, dyk!, можна думаць і пра самастойнасць бел. лексемы (ды́ґаць < *дыкаць з азванчэннем інтэрвакальнага ‑к‑ > ‑ґ‑). У Насовіча ды́гаць ’прысядаць, рабіць рэверанс; павольна, нібы прысядаючы, ісці’. Трубачоў (Эт. сл., 5, 198) дапускае магчымасць запазычання з польск., але і роднаснасць з іншымі слав. формамі (прасл. *dygati). Параўн. яшчэ Фасмер, 1, 557.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
По́каць ’лопацца (пра пупышкі), перыць бялізну’ (Сл. ПЗБ), ’без меры есці ці піць’, ’рвацца; надрывацца’, ’раздувацца (ад гневу)’: цебе сянни покаець (Нас.), по́кыць ’лопаць, гучна ляскаць; прагна есці’ (З нар. сл.), покнуць ’трэснуць, лопнуць’ (Варл.), ’разбіць’ (Сл. ПЗБ), ’выцяць’ (Бяльк.), по́кацца ’лопацца, трэскацца’ (Касп.), ’распускацца (пра пупышкі)’ (Варл.), по́кала ’пражора’ (Бяльк.). Укр., рус. покать ’стукаць, калаціць’, палаб. păkně ’падае’, славен. pókati ’ляскаць, грымець’, балг. по́кам ’стукаць’, макед. по́кнуват са ’трэскацца (пра вусны)’. Ад гукапераймальнага *pokъ (*pukъ): пок ’гук падзення; гук стрэлу’ (Юрч. СНЛ), ’гук трэскання’ (Нас.), покаўка ’ляскаўка’ (Нас.), рус. пок ’гук пры разрыве; трэск’, славен. pòk ’трэск’ (параўн. Цвяткоў, Запіскі, 69; БЕР, 5, 482; Сной, 463). Гл. пукаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)