Verbum

па́дуб, -а і (зб. і пра драўніну) -у, м.

Тое, што і вастраліст.

падузды́шны, -ая, -ае (спец.).

Які знаходзіцца паміж ніжнімі рэбрамі і касцямі таза.

Падуздышная вобласць.

падула́дны, -ая, -ае.

Які знаходзіцца пад чыёй-н. уладай, залежны ад каго-, чаго-н.

П. закону.

|| наз. падула́днасць, -і, ж.

паду́мваць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

1. Час ад часу думаць, раздумваць пра будучае.

П. аб жаніцьбе.

2. Мець намер зрабіць што-н.

Даўно падумваю паехаць павучыцца.

падупа́лы, -ая, -ае (разм.).

1. Які пачаў занепадаць.

Падупалая гаспадарка.

2. Слабы, хваравіты.

П. здароўем чалавек.

падупа́сці, -паду́, -падзе́ш, -падзе́; -падзём, -падзяце́, -паду́ць; -па́ў, -па́ла; -падзі́; зак. (разм.).

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Прыйсці да заняпаду.

Гаспадарка падупала.

2. Стаць слабым, хваравітым.

Стары зусім падупаў.

|| незак. падупада́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

падурне́ць, 1 і 2 ас. адз. не ўжыв., -е́е; -е́ем, -е́еце, -е́юць; зак. (разм.).

Здурнець — пра ўсіх, многіх.

Няўжо яны падурнелі ўсе?

падурэ́ць, -э́ю, -э́еш, -э́е; зак. (разм.).

1. Дурэць некаторы час.

Няхай дзеці трохі падурэюць.

2. (1 і 2 ас. адз. не ўжыв.). Прыйсці ў стан адурэння — пра ўсіх, многіх.

Ад ацэтону ледзь не падурэлі.

паду́чы, -ая, -ае.

У выразе: падучая хвароба (разм.) — эпілепсія.

паду́шачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

1. гл. падушка.

2. мн. Гатунак цукерак, якія па форме нагадваюць падушку.