сі́лай і сі́лаю, прысл.

Гвалтам, супраць волі. Адась думаў, што сілаю можна ўтрымаць сваё шчасце. Дамашэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

błogość

ж. шчасце; асалода;

błogość duszy — душэўны спакой

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

наудалу́ю нареч., разг.

1. (безрассудно) наўдалу́ю, безразва́жна;

2. (наудачу) наўда́чу, на шча́сце; (наугад) наўга́д, наўздага́д.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вуло́хвыцца ’ганарыцца, выстаўляць сябе, узносіцца’ (Бяльк.). Няясна, магчыма, ад лахва́ ’прыемнасць; лёгкае жыццё’ (рус. лафа́ ’ўдача, шчасце’) або ад ла́хаць ’лётаць, хадзіць; пляткарыць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

luck [lʌk] n. шча́сце, уда́ча, шанцава́нне;

bad luck няўда́ча, нешанцава́нне

♦

any luck? infml ці пашанцава́ла?;

as luck would have it на шча́сце/на няшча́сце;

the best of luck!/good luck! infml жада́ю ўда́чы!/жада́ю по́спеху!;

no such luck на жаль, не пашанцава́ла

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

vergönnen

vt дазваля́ць

es war mir vergönnt — я меў шча́сце, мне вы́пала шча́сце

wenn es mir vergönnt — калі́ мне су́джана [наканава́на]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

маладажо́ны, ‑аў.

Муж і жонка, якія нядаўна пажаніліся. Зося наліла чаркі і сказала: — Вып’ем, шаноўныя, за шчасце нашых маладажонаў! Ваданосаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

талісма́н

(фр. talisman, ад ар. tilisman)

прадмет, які, на думку забабонных людзей, здольны прыносіць яго ўладальніку шчасце, удачу (параўн. амулет).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

прывалі́ць разм. (прыйсці ў вялікай колькасці) herbéiströmen vi (s);

◊

яму́ прывалі́ла шча́сце er hat gróßes Glück (gehabt)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ра́йства, ра́йство ’шчасце, прыемнасць, вельмі добрыя адносіны з кім-небудзь’, ’рай’, ’райскае жыццё; збавенне’ (віл., Сл. ПЗБ; ТС). Адсубстантыўнае ўтварэнне са значэннем стану: рай‑ + ‑ства. Гл. рай 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)