ла́пік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

1. Частка паверхні зямлі.

З-пад снегу віднеліся лапікі чорнай зямлі.

2. Тое, што і латка.

Рукавы кажушка былі ўсе ў лапіках.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чорнагало́вік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Шматгадовая травяністая расліна сямейства губакветных.

2. Пра каго-н. з цёмнымі, чорнымі валасамі (разм.).

3. Разнавіднасць баравіка з цёмнай, чорнай шапачкай (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

necromancer [ˈnekrəʊmænsə] n. некрама́нт (чалавек, які займаецца чорнай магіяй, выклікае душы памерлых); вядзьма́р; чарадзе́й, чараўні́к

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

гадзю́ка, -і, ДМ -дзю́цы, мн. -і, -дзю́к, ж.

1. Ядавітая змяя з чорнай зігзагападобнай паласой уздоўж спіны.

2. перан. Пра небяспечнага, шкоднага чалавека (разм., лаянк.).

Не жанчына, а г.

|| прым. гадзю́чы, -ая, -ае.

Гадзючая скура.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ганча (воз., бас. Чорнай Ганчы) 3/340

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

чарнамо́рды, ‑ая, ‑ае.

У якога чорная морда; з чорнай мордай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чарнашэ́рсны, ‑ая, ‑ае.

У якога чорная шэрсць; з чорнай шэрсцю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чорнапарэ́чкавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да чорнай парэчкі. Чорнапарэчкавыя пупышкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рызі́наўка ’піяўка’ (добр.). Ад рызі́на (гл.), паколькі піяўка мае ўласцівасць цягнуцца, расцягвацца і падобная на палоску чорнай рызіны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Меланхолія ’сумны настрой, туга’ (ТС). Паводле Крукоўскага (Уплыў, 77), з рус. меланхолия. Аднак параўн. яшчэ ст.-бел. мелянколия, мэлянколия, меленколия ’тс’, якія са ст.-польск. melankolija ’чорная жоўць’ (Свяжынскі, БЛ, 7, 1975, 48; Булыка, Лекс. запазыч., 136), запазычанага з с.-лац. melancholia < ст.-грэч. μελαγχολία ’дэпрэсія, пакуты ад чорнай жоўці’ — меркавалася, што сум, туга ўзнікалі ад чорнай жоўці.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)