getaway [ˈgetəweɪ] n. infml уцёкі;

make a quick getaway ху́тка/спры́тна уцячы́;

a getaway car аўтамабі́ль, на які́м рабаўнікі́ ўцяка́юць з ме́сца злачы́нства

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

пя́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

1. Тое, што і пята (у 1 знач.).

Пераступаць з наскоў на пяткі.

Паказаць (падмазаць) пяткі (таксама перан.: хутка пабегчы, уцячы). Пяткі лізаць каму-н. (падхалімнічаць перад кім-н.; разм., пагард.). Толькі пяткі блішчаць або заблішчалі (перан.: пра хуткі бег).

2. Тое, што і пята (у 2 знач.; спец.).

|| прым. пя́тачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

zwiać

зак.

1. садзьмуць;

2. разм. уцячы; даць драла

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

wégstehlen

*

1.

vt укра́сці

2.

(sich) уцячы́; вы́шмыгнуць; непрыкме́тна пайсці́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

паўцяка́ць, ‑ае; ‑аем, ‑аеце, ‑аюць; зак.

Уцячы — пра ўсіх, многіх. [Дзедавы] ўнукі, як толькі бацьку павезлі ў бальніцу, паўцякалі да маткі. Колас. У той дзень, калі ўступілі немцы, у бальніцы заставаўся ён, Сцяпан Андрэевіч, ды я. Усе разбегліся. Нават хворыя паўцякалі, хто мог хадзіць. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прамарга́ць разм. verpássen vt, versäumen vt; durch die Fínger géhen lássen*; sich (D) entgéhen lássen* (даць магчымасць уцячы)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

drapnąć

зак.

1. драпнуць, драпануць;

2. уцячы; даць драла (лататы)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

zbiec

зак.

1. збегчы; уцячы;

zbiec ze schodów — збегчы па сходах;

zbiec z więzienia — збегчы (уцячы) з турмы;

2. (пра час) праляцець; прабегчы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

take off

а) узьня́цца, узьляце́ць (пра самалёт)

б) informal ху́тка вы́йсьці; пайсьці́; уцячы́, сарва́цца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Ламану́ць ’ламануць’, ’ударыць’, ’пабегчы, уцячы, рвануць’ (Нас., Юрч., Мік., Сцяшк., ТСБМ), ламяну́ць ’імгненна ўскочыць’ (уздз., чэрв., Жд. 2). Да ламаць (гл.). Суф. ‑ну‑ падкрэслівае закончанасць дзеяслова, які абазначае раптоўную змену ходу дзеяння. Параўн. рус. ломну́ть, ломану́ть ’моцна ўдарыць палкай, дубцом’, ло́мнуть ’грукнуць дзвярыма, акном’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)