прадме́тны в разн. знач. предме́тный;

п. паказа́льнік — предме́тный указа́тель;

○ ~нае шкло — предме́тное стекло́;

п. ўрок — предме́тный уро́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

навука назоўнік | жаночы род

  1. Сістэма ведаў аб заканамернасцях развіцця прыроды, ірамадства і мыслення, а таксама асобная галіна гэтых ведаў.

    • Гуманітарныя навукі.

  2. толькі Павучанне, настаўленне, урок.

    • Гэта будзе навукай на ўсё жыццё.

  3. толькі Навыкі, веды, якія чалавек атрымлівае ў выніку свайго навучання або жыццёвага вопыту.

    • Гэтая справа патрабуе навукі.

  4. толькі Навучанне, вучоба (размоўнае).

    • Хлопец здатны да навукі.

|| прыметнік: навуковы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Ву́рачча ’урочышча’ (стаўб., Прышч. дыс.). З больш ранняга *урочье, часцей уро́чышча (гл.) (ад урок ’умова, дагавор’), г. зн. ’устаноўленае месца, якое мае сваю назву’; цяжка вытлумачыць перанос націску на пачатак слова, магчыма, у выніку пераасэнсавання пачатковага складу слова як прыстаўкі ву‑ (вы‑), якая заўсёды выступае пад націскам.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прабе́гаць сов., в разн. знач. пробе́гать; (суетливо — ещё) промета́ться; (в поисках чего-л. — ещё) проры́скать;

дзе́ці ўсю ра́ніцу ~галі ў са́дзе — де́ти всё у́тро пробе́гали в саду́;

саба́ка ~гаў два дні — соба́ка пробе́гала два дня;

п. уро́к — пробе́гать уро́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

ábhören

vt выслухо́ўваць; пыта́ць (урок); падслухо́ўваць; праслухо́ўваць, слу́хаць

Zéugen ~ — апро́шваць све́дкаў

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Schúlarbeit

f -, -n уро́к (зададзены на дом)

~en máchen — рыхтава́ць уро́кі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

odklepać

зак.

1. адкляпаць;

2. перан. адбарабаніць;

odklepać lekcję разм. адбарабаніць урок

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

адказаць дзеяслоў | закончанае трыванне

  1. каму, на што і без дапаўнення.

    • Даць адказ, адазвацца.
    • А. урок.
    • А. на пісьмо.

  2. чым. Паступіць якім-н. чынам у адказ на што-н.

    • А. жартам.
    • З. за каго-што і без дапаўнення.
    • Быць пакараным, панесці адказнасць за каго-, што-н.
    • А. за свой учынак.

  3. Завяшчаць што-н. каму-н.

    • Ён адказаў сыну частку гаспадаркі.

|| незакончанае трыванне: адказваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Pénsum

n -s, -sen i -sa уро́к, зада́нне; аб’ём прагра́мы; навуча́льны матэрыя́л

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

◎ Пэнс ’урок, навука’: гето тоби тне, в другій разь не будеш такь дзёгаць (Нас.). Няясна, магчыма, звязана з пэнся ’плата, утрыманне’ (Шат.), пенсія, пенсія ’пенсія’ (Сл. ПЗБ), псраносна ’ўзнагарода, адплата’ (гл. пенсія); фанетыка сведчыць пра запазычанасць (< польск. pensja ’ўтрыманне духоўнай асобы, якая не прыпісала да пэўнай функцыі’ з лац. pensus адpendere ’важыць’, перан. ’плаціць’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)