узмацня́ць, рабі́ць цьвярдзе́йшым, больш трыва́лым
2.
v.i.
мацне́ць; цьвярдзе́ць, рабі́цца больш трыва́лым
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
амплітро́н
[ад лац. ampli(ficare) = павялічваць, узмацняць + -трон]
электравакуумны прыбор магнетроннага тыпу, пры дапамозе якога ўзмацняюцца ваганні звышвысокіх частот (параўн.платынатрон).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
рэзана́нс, -у, м.
1. З’ява рэзкага ўзрастання амплітуды вымушаных ваганняў сістэмы пры набліжэнні частаты (у 2 знач.) перыядычнага знешняга ўздзеяння да частаты яе ўласных ваганняў (спец.).
Р. токаў.
Аптычны р.
2. Здольнасць узмацняць гук, уласцівая рэзанатарам або памяшканням, сцены якіх добра адбіваюць гукавыя хвалі.
Кіназала дае добры р.
3.перан. Водгук, водгаласак, уражанне, зробленае на многіх.
Прамова атрымала шырокі грамадскі р.
|| прым.рэзана́нсны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).
Рэзанансная елка (для вырабу музычных інструментаў; спец.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
фарсі́раваць
(фр. forcer)
1) узмацняць, паскараць што-н. (напр. ф. развіццё прамысловасці);
2) ваен. пераадольваць водную перашкоду пад агнём праціўніка.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
strengthen ties of friend-ship умацо́ўваць дружалю́бныя су́вязі;
streng then a solutionchem. рабі́ць раство́р мо́цным
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
kräftigen
1.
vt умацо́ўваць, узмацня́ць
2.
(sich) умацо́ўвацца, узмацня́цца Kräftigung
f -, -en умацава́нне, узмацне́нне
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
zaostrzać
незак.
1. завастраць;
2.перан. абвастраць; паглыбляць; узмацняць;
zaostrzać apetyt — павышаць апетыт
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
megaphone
[ˈmegəfoʊn]1.
n.
ру́пар, мэгафо́н -а m.
2.
v.
1) узмацня́цьабо́ накіро́ўваць го́лас мэгафо́нам
2) гавары́ць у ру́пар
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
БЕ́ЛЫ ВЕРШ,
нерыфмаваны верш у сілабічным і сілаба-танічным вершаскладаннях. Узнік у 16 ст. як імітацыя ант. паэзіі, у якой адсутнічала рыфма. Традыцыйны яго памер — пяцістопны ямб. Форма белага верша дае магчымасць паэту шырока карыстацца размоўнымі пластамі нац. мовы, свабодна і гнутка будаваць фразу, узмацняць інтанацыйную і сэнсавую ролю рытму. Асабліва пашыраны ў драматургіі («Гамлет», «Кароль Лір» У.Шэкспіра, «Вільгельм Тэль» Ф.Шылера, «Барыс Гадуноў» А.Пушкіна). У бел. л-ры ўпершыню белы верш ужыты Сімяонам Полацкім у творах на лац. мове. Найчасцей ім карысталіся аўтары драм. паэм П.Глебка («Над Бярозай-ракой»), П.Панчанка («Маладосць у паходзе»), М.Танк («Люцыян Таполя») і інш.