гіяцы́нт, -а і -у, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. -а. Травяністая расліна сямейства гіяцынтавых з прадаўгаватымі вузкімі лістамі і пахучымі кветкамі, сабранымі ў суквецце.

2. -у. Мінерал чырвонага ці залацістааранжавага колеру, разнавіднасць цыркону.

|| прым. гіяцы́нтавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мацярду́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Травяністая лугавая расліна сямейства губакветных з вельмі дробнымі пахучымі лілова-ружовымі кветкамі, сабранымі ў суквецце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зубні́к ​1, ‑а, м.

Разм. Зубны ўрач.

зубні́к ​2, ‑у, м.

Аднагадовая або шматгадовая травяністая расліна сямейства складанакветных з жоўтымі кветкамі, сабранымі ў суквецце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мяцёлка ’мятла’, ’суквецце некаторых раслін’, ’мятліца’ (ТСБМ), ’доўгія валасы на канцы хваста ў каровы’ (шчуч., Сл. ПЗБ), мяцёлачкі ’адросткі пер’я ў птушкі ў час лінькі’ (гродз., Сцяшк. Сл.). Укр. мете́лочки ’смеццевы клапоўнік, венічкі, Lepidium ruderale L.’, міте́лка ’венік’, рус. метёлка ’тс’, ’суквецце раслін’. Усх.-слав. Да мятла́ 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лупоны ’суквецце сланечніку’ (карэліц., Сл. ПЗБ). Да лупі́ць 1. Суфікс ‑он, відавочна, пад уплывам слова бутон.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Таплёвачкі ’пупышкі на таполі’ (Барад.). Відаць, да топіль ’суквецце таполі’ (Расл. св.), ад таполя, топаль, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

складанакве́тны, ‑ая, ‑ае.

1. З кветкамі, сабранымі ў суквецце, падобнае на адну кветку.

2. у знач. наз. складанакве́тныя, ‑ых. Сямейства двухдольных травяністых раслін з такімі кветкамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

флёкс, ‑а, м.

Дэкаратыўная расліна сямейства сінюхавых з пахучымі кветкамі, сабранымі ў буйное суквецце. У абгароджаным нізкім частакольчыкам кветніку ўлетку і ўвосень буйна цвілі вяргіні і флёксы. Хадкевіч.

[Грэч. phlox — полымя.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыха́зій

(гр. dichazo = раздзяляю надвое)

суквецце, у якога ад галоўнай восі адыходзяць дзве бакавыя восі, што перарастаюць галоўную.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

лату́к, ‑у, м.

1. Пустазелле сямейства складанакветных з дробнымі бледна-жоўтымі кветкамі, сабранымі ў суквецце (выкарыстоўваецца ў медыцыне).

2. Травяністая агародная расліна, лісце якой ужываецца ў ежу ў сырым выглядзе — від салаты.

[Лац. Lactuca.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)