сяля́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да селянін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фела́х, ‑а, м.

Аседлы селянін у краінах Аравійскага паўвострава і ў Егіпце.

[Араб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Lándmann

m -(e)s, -leute селяні́н

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

вало́чнік, ‑а, м.

Уст. Заможны селянін, які меў у сваім уладанні валоку зямлі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кула́к², -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (гіст.) Заможны селянін-уласнік, які выкарыстоўваў батракоў як наёмную рабочую сілу.

|| ж. кула́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак (разм.).

|| зб. кула́цтва, -а, н.

|| прым. кула́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чыншаві́к, ‑а, м.

Гіст.

1. У феадальнай Еўропе — селянін, які карыстаўся спадчыннай зямлёй часова або бестэрмінова, за што плаціў чынш.

2. На Беларусі і ў Літве 15–19 стст. — селянін, асноўнай формай павіннасці якога быў грашовы аброк, чынш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

беззяме́льны lándlos, óhne (Besítz an) Land;

беззяме́льны селяні́н lándloser Kléinbauer

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

małorolny

малазямельны;

chłop małorolny — малазямельны селянін

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

беззяме́льнік, ‑а, м.

Разм. Беззямельны селянін. Два гады бадзяўся Тодар па маёнтках, бяздомнік, беззямельнік. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аднаасо́бнік, ‑а, м.

Селянін, які мае асобную, самастойную гаспадарку і не з’яўляецца членам сельскагаспадарчай арцелі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)