На́рыс (Гарэц., Байк. і Некр., БРС, ТСБМ). Запазычанне з польск.narys ’накід, малюнак, зарые’ або паўкалька з рус.очерк, гл. рыса, рысаваць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
адро́зненне, ‑я, н.
Рыса, асаблівасць, якая робіць адметнымі адзін прадмет, адну з’яву ад другога прадмета, другой з’явы. Класавыя адрозненні ў грамадстве. Дыялектныя адрозненні.
•••
Знакі адрозненнягл. знак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
БЕРГШТРЫХІ́
(ням. Bergstriche ад Berg гара + Strich рыса),
кароткія рыскі на тапаграфічнай карце, якія праводзяцца перпендыкулярна да гарызанталяў і паказваюць напрамак уніз на схіле.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Прыкме́ціць ’убачыць, звярнуць увагу; заўважыць; запомніць; намеціць’ (ТСБМ, Яруш., ТС), таксама з семантычным зрухам прикміэтилося ’здалося, падалося’ (Бес.). Сюды ж аддзеяслоўныя назоўнікі: прыкме́та ’адметная рыса, па якой можна пазнаць, вызначыць; у забабонных уяўленнях — рыса, з’ява, што прадвяшчае што-небудзь’ (ТСБМ, Янк. 2), прыкаме́та ’прыкмета’ (Мат. Гом.). Прэфіксальнае ўтварэнне ад кме́ціць ’заўважаць, разумець, цяміць’ (гл.), якое ў сваю чаргу працягвае прасл.*kъmětiti < kь‑ + дзеяслоў *mětiti (ЭССЯ, 13, 198; толькі з укр. адпаведнікамі).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
deadline
[ˈdedlaɪn]
n.
1) ры́са, яку́ю не́льга пераступі́ць
2) апо́шні тэ́рмін
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
пахва́льны, ‑ая, ‑ае.
1. Які выражае пахвалу, адабрэнне. Пахвальная грамата. □ Пахвальныя словы пачулі мы і пра заатэхніка Антона Каляду.Бялевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Му́жнасць ’рыса характару, у якой спалучаюцца храбрасць, рашучасць, вытрымка’ (ТСБМ), укр.му́жність ’тс’. Ст.-бел.мужность ’тс’. Уласна ст.-бел. (Анічэнка, Праблемы філал., 10). Да муж > му́жны (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
лі́нія, -і, мн. -і, -ній, ж.
1.Рыса на плоскасці, паверхні або ў прасторы.
Прамая л.
Ломаная л.
2.Рыса, якая вызначае кірунак, мяжу, узровень чаго-н.
Берагавая л.
Л. гарызонту.
3. Размяшчэнне чаго-н. у адзін рад.
Л. ўмацавання.
4. Шлях (чыгуначны, водны і інш.) зносін, напрамак якіх-н. перадач.
Паветраная л.
Трамвайная л.
Тэлеграфная л.
5. Паслядоўны рад продкаў, нашчадкаў, аб’яднаных кроўнымі сувязямі.
Л. роду.
6.перан. Напрамак, спосаб дзеянняў, думак, поглядаў.
Л. паводзін.
7.перан. Галіна якой-н. дзейнасці.
Працаваць па грамадскай лініі.
8. Старая руская мера даўжыні, роўная 1/10 цалі.
◊
Весці (гнуць) сваю лінію (разм.) — дамагацца свайго.
Ісці па лініі найменшага супраціўлення — выбіраць найбольш лёгкі спосаб дзеянняў, ухіляючыся ад цяжкасцей.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
характе́рный характэ́рны;
характе́рное лицо́ характэ́рны твар;
характе́рная черта́ характэ́рная ры́са;
характе́рный для се́вера кли́мат характэ́рны для по́ўначы клі́мат.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Féderstrich
m -(e)s, -e ро́счырк пяра́; ры́са, праве́дзеная пяро́м
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)