cowhide

[ˈkaʊhaɪd]

1.

n.

1) каро́віна ску́ра

2) пу́га f., бізу́н -а́ m.

2.

v.t.

сьцяба́ць пу́гай, біць бізуно́м

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

horsewhip

[ˈhɔrshwɪp]

1.

n.

пу́га f., хлыст -а́ m.

2.

v.t.

хваста́ць, сьцяба́ць пу́гай (каня́), бічава́ць, хваста́ць бізуно́м (чалаве́ка)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Пу́гальна (puhalno) ’ручка біча, пугі’ (Тарн.). Ад пуга 1 па тыпу касільна ’дзяржанне касы’, пужальна ’пугаўё’, магчыма, пад уплывам вядомай на Палессі “дэпалаталізацыі” ж: угэ < ужэ, няўго < пяўжо і пад.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

scourge

[skɜ:rdʒ]

1.

n.

1) бізу́н -а́ m., пу́га f

2) ка́ра f.

3) Figur. напа́сьць, бяда́ f.

2.

v.t.

кара́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

бізу́н

[польск. bizun, ад венг. bizony = так, сапраўды (словы, якія паўтараў той, каго лупцавалі)]

1) плецены з раменных палосак арапнік або вітая з ільну, канапель тоўстая пуга;

2) перан. сімвал грубай сілы, прымусу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Байч (ж. р.) ’пуга’ (Сцяц.). Відаць, запазычанне з ням. (з нейкай дыялектнай формы) Peitsche ’тс’ (узятае ў XIV ст. з слав. моў, параўн. слав. bičь; аб гісторыі ням. слова падрабязна гл. Клюге, 537).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

замота́ться в разн. знач. замата́цца;

кнут замота́лся вокру́г кнутови́ща пу́га замата́лася вако́л пугаўя́;

замота́ться шарфо́м замата́цца ша́лікам;

он совсе́м замота́лся ён зусі́м замата́ўся.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

swish

[swɪʃ]

1.

v.t.

1) сьвіста́ць

The whip swished through the air — Пу́га сьві́снула ў паве́тры

2) шо́ргаць

2.

n.

шо́ргат -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Кнут ’пуга’ (Сл. паўн.-зах., Яруш., Бяльк., Сцяшк.). Укр. кнут, рус. кнут, ст.-рус. кнутъ (іншыя славянскія паралелі — запазычанні з рускай мовы). Крыніца ўсходнеславянскіх слоў паўночнагерманская: ст.-ісл. knutr ’вузел’ (гаворка ідзе пра «вузлаваты» біч). Іншыя этымалогіі неверагодныя (Фасмер, 2, 265).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сы́рамятны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сырамяці; з’яўляецца сырамяццю. Цяпер бубен стаяў за засланкаю — падсыхаў, бо яго сырамятная скура вельмі хутка пацела ў духаце і пачынала даваць такія гукі, нібы хто гасіў качалкаю па кажусе. Кулакоўскі. // Зроблены з сырамяці. Сырамятная пуга. □ Вайтовіч адпусціў трошкі вальней сырамятныя лейцы. Пальчэўскі. // Які мае адносіны да вырабу сырамяці. Сырамятны цэх.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)