скла́дачны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць для складвання чаго‑н.; прыстасаваны для склада ​1 (у 1 знач.). Складачны пункт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пятачо́к Пляцоўка або памост, прыстасаваны для танцаў моладзі (Рэч.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

лесапа́рк, ‑у, м.

Лясны масіў, які знаходзіцца ў зялёнай зоне гарадоў, прамысловых цэнтраў і інш., прыстасаваны для масавага адпачынку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

высакаго́рны, ‑ая, ‑ае.

1. Размешчаны ў высокай горнай мясцовасці. Высакагорнае возера, плато.

2. Прыстасаваны для такой мясцовасці. Высакагорны транспарт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

віся́чы, ‑ая, ‑ае.

Прыстасаваны вісець. Вісячы мост. Вісячы замок. □ На дварэ ўжо сцямнела, і над сталом запалілі вялікую вісячую лямпу. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wínterfest

a азі́мы, зімо́вы, прыстасава́ны [прыго́дны] для зімы́

éine ~e Wóhnung — зімо́вая кватэ́ра

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

геста́паўскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гестапа, гестапаўца, які належыць, уласцівы ім. Ёмістыя скляпенні.. камяніцы былі прыстасаваны немцамі пад гестапаўскую турму. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адразны́, ‑ая, ‑ое.

1. Прыстасаваны для адразання, які адразаецца. Адразны талон.

2. Не суцэльны, прышыты. Адразная сукенка.

3. Прызначаны для адразання. Адразны станок.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

водапаліўны́, ‑ая, ‑ое.

Які паліваецца вадой. Водапаліўныя землі. // Прызначаны, прыстасаваны для паліву вадой. Уздоўж бульвара, спыняючыся ля кожнага дрэва, пасоўвалася водапаліўная машына. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аднако́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Прыстасаваны для ўпрагання аднаго каня; запрэжаны адным канём. Аднаконны плуг. Аднаконная фурманка.

2. Які мае аднаго каня (пра аднаасобніцкую гаспадарку).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)