Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
падзві́жнік, ‑а, м.
1. Чалавек, які ў імя служэння богу падвяргае сябе доўгім малітвам і посту; аскет. Хрысціянску падзвіжнік.
2. Самаадданы працаўнік. Нястомны і вялікі падзвіжнік,.. [Чорны] і ў апошнюю хвіліну жыцця застаўся велічным у сваёй .. сціпласці.Вітка.//чаго. Актыўны, адданы грамадскі дзеяч. Падзвіжнік навукі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
уме́лец, ‑льца, м.
Разм. Умелы працаўнік, майстар. Знаходкі сведчылі, што ў горадзе ўжо ў той час былі высока развіты рамёствы, горад славіўся сваімі ўмельцамі-майстрамі.Хадкевіч.[Сярмяжка] працуе з той увішнасцю, з той віртуознасцю сапраўднага ўмельца, якія нават старонняга назіральніка не могуць не скарыць.Дадзіёмаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
banker
[ˈbæŋkər]
n.
1) банкі́р -а m. (і ў гульні́ ў ка́рты)
2) працаўні́к ба́нку
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
white-collar
[,hwaɪtˈkɑ:lər]
adj.
канцыля́рскі, канто́рскі, белакашу́льны
white-collar worker — службо́вец -ўца m., канцыля́рскі працаўні́к
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
drudge
[drʌdʒ]1.
n.
працаўні́к, які выко́нвае цяжку́ю, непрые́мную пра́цу
2.
v.i.
ця́жка працава́ць (як вол)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
своекары́слівы, ‑ая, ‑ае.
Які клапоціцца толькі аб сабе, дбае пра ўласную выгаду; карыслівы. Своекарыслівы чалавек. □ У літаратуры нярэдка здаралася, што ў процівагу ідэальнаму герою паказваўся нядрэнны працаўнік, але не без заган: то своекарыслівы, то круты ў сям’і, то яшчэ з якой-небудзь хібай.«Полымя».// Заснаваны на асабістай выгадзе, карысці. Своекарыслівыя мэты. Своекарыслівы разлік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Рабача́й ’працаўнік’ (Гарэц.; ашм., Стан.; віл., Анім.). Назоўнік, утвораны шляхам семантычнай кандэнсацыі са спалучэння рабочы чалавек па тыпу рата́й (Станкевіч, Зб. тв., 1, 69). Параўн., аднак, харв.rabàčati ’штосьці рабіць, займацца нечым’, rabačalo ’ветрагон’, якія Скок (3, 91) разглядае як вытворныя з суфіксам ‑ač ад ц.-слав.раб (Божии) ’служка’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
worker
[ˈwɜ:rkər]
n.
1) рабо́тнік -а m., рабо́чы -ага m.
2) працаўні́к -а́m.
•
- worker ant
- worker bee
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
workman
[ˈwɜ:rkmən]
n., pl. -men
1) працаўні́к, рабо́тнік -а m.
2) рабо́тнік -а m.
3) ма́йстар свае́ спра́вы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)