паліты́чны, -ая, -ае.

1. гл. палітыка.

2. Дзяржаўна-прававы.

Палітычная арганізацыя грамадства.

П. лад.

3. Тактычны і лоўкі, умелы ў абыходжанні, дыпламатычны (разм.).

П. чалавек.

|| наз. паліты́чнасць, -і, ж. (да 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ухвала,

спецыяльны прававы акт ВКЛ у 16 ст..

т. 16, с. 287

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

political

[pəˈlɪtɪkəl]

adj.

паліты́чны; грамадзя́нска-прававы́

political machinery — дзяржа́ўны апара́т

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

tort [tɔ:t] n. law грама́дскае правапарушэ́нне, грама́дска-прававы́ дэлі́кт;

a judgement for tort прысу́д па грама́дскім правапарушэ́нні

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ста́тус м юрыд Státus m -;

прававы́ ста́тус Réchtsstatus m, Réchtsstellung f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

praworządny

praworządn|y

законны; прававы;

~e państwo — прававая дзяржава

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

куцю́м

(фр. coutume)

прававы звычай у сярэдневяковай Францыі, які рэгуляваў у асноўным маёмасныя і сямейныя адносіны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

паліты́чны

(гр. politikos)

1) звязаны з палітыкай;

2) дзяржаўны, грамадска-прававы;

п. лад — форма арганізацыі дзяржаўнай улады ў краіне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

réchtlich

1.

a

1) зако́нны

2) прававы́, юрыды́чны

2. adv

1) юрыды́чна, з пу́нкту по́гляду пра́ва

2) сумле́нна

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

prawny

prawn|y

1. юрыдычны; прававы;

osoba ~a — юрыдычная асоба;

radca ~y — юрысконсульт;

2. законны;

~y właściciel — законны гаспадар (уладальнік)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)