Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
налёжка, ‑і, ДМ ‑жцы, ж.
Спец. Брак, пляма на тканіне ад сутыкнення яе з дрэнна прасушанай фарбай пры запарванні. Налёжка на тканіне.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прамака́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Рмн. ‑так; ж.
Разм. Прамакальная папера. Але, пакуль адшукаў прамакатку, пляма ператварылася ўжо ў добрую лужыну.Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
blotch[blɒtʃ]n.
1. вялі́кая пля́ма;
come out in blotches пакры́цца пля́мамі
2. прышч
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
slur1[slɜ:]n.пля́ма;
cast a slur on smb. нясла́віць, ганьбава́ць каго́-н.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
◎ Плаймо́, пляймо ’пляма’ (беш., Нар. сл.) — у выніку кантамінацыі лексем пляма і лагаю (гл. латюі) пры ад’ідэацыі балтыйскіх слоў: літ.plėnys ’попел’, прус.plejnis ’белы попел на жары (вуголлі)’. У польск.plama, з якога паходзіць бел.пляма, зліліся ст.-польск.plana ’загана’, ’дыятэз’ і (медыцыне^) plana ’чырвоная (агністая) пляма на скуры (ад хваробы)’, якое з ням.Flamme < лац.flamrna < jlagma < jlagräre ’гарэць’ (Банькоўскі, 2, 597; Брукнер, 417).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
inkblot
[ˈɪŋkblɑ:t]
n
чарні́льная пля́ма, кля́кса f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
ташы́зм
(ад фр. tache = пляма)
фармалістычная плынь у жывапісе 20 ст., разнавіднасць абстракцыянізму.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
◎ Пля́йма ’пляма’ (Касп., Нас., Растарг.; ашм., Стан.; дубр., ЛА, 3; шуміл., Сл. ПЗБ), кляйміць ’пляміць’ (Стан.). Відаць, да пляма (гл.) з устаўным ‑и‑, як у войстры < востры. Плямлю/ плойма ’пляма’ (беш., Нар. сл.), плямо, пляшкі ’тс’ (паст., чэрв., беш., ЛА, 3) аформлены пад уплывам рус.пятно ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
БЛІК
(ням. Blick),
самая светлая, часам бліскучая пляма на паверхні прадмета. Сіла бліку ў натуры вызначаецца якасцямі самога прадмета і характарам яго асвятлення, у маст. творы — агульнай танальнасцю жывапісу, святлоценявой пабудовай твора.