белаэмігра́нт, ‑а, М ‑нце, м.
Удзельнік контррэвалюцыйнай барацьбы супраць Савецкай улады, які ў першыя гады пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі выехаў з Савецкай Расіі за граніцу.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зру́шыцца, ‑шуся, ‑шышся, ‑шыцца; зак.
Скрануцца з месца; перамясціцца. Першыя машыны ўжо зрушыліся з месца, уся калона ўздрыгнула і, як нешта жывое, папаўзла. Хомчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
со́нцаў, ‑ава.
Разм. Які належыць сонцу. І плод у сонцавым падоле за агаро[д]жай спеліць сад. Колас. Першыя краскі нясмела цягнуцца насустрач сонцаву воку. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
перви́нка прост. першыня́, -ні́ ж.; (новина) навіна́, -ны́ ж.; чаще переводится оборотами с прил. пе́ршы;
я́блоки-перви́нка пе́ршыя я́блыкі;
◊
в перви́нку упершыню́.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прэм’е́р
(фр. premier = першы)
1) тое, што і прэм’ер-міністр;
2) акцёр, які выконвае першыя, галоўныя ролі.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
мурава́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Разм. Будынак з каменя або цэглы. Пабегла насустрач ліпавая алейка, брук і першыя гарадскія мураванкі. Карпюк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
багабо́рац, ‑рца, м.
Кніжн. Той, хто змагаецца супраць бога і рэлігійных догматаў. Мы — першыя ў свеце Разведчыкі будучыні, Наватары, багаборцы, Шчасця людскога Нястомныя творцы. Танк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
еўрапе́ец, ‑пейца, м.
Жыхар або ўраджэнец Еўропы. Першыя еўрапейцы, якія прыехалі ў Аўстралію пасля адкрыцця гэтага кантынента, былі надзвычай здзіўлены вонкавым выглядам адной жывёліны. Матрунёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Чэка́, (з вялікай літары).
Гіст. Скарочаная назва надзвычайнай камісіі па барацьбе з контррэвалюцыяй, сабатажам і спекуляцыяй, якая існавала ў першыя гады Савецкай улады. Пастанова Чэка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пні́шча, ‑а, н.
Разм. Частка зламанага або зрэзанага дрэва, якая засталася ў зямлі з каранямі. Ля пнішча на шорсткіх белых імхах высыпалі першыя грыбы — смарчкі. Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)