абапя́ць, ‑пну, ‑пнеш, ‑пне; ‑пнём, ‑пняце; зак., каго-што.

Абцягнуць чым‑н. (дротам, тынінай, сеткай і пад.). Абапяць пасевы дрока.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

багара́

(ад перс. bechar = вясна)

непаліўныя землі ў зонах арашальнага земляробства, а таксама пасевы на такіх землях.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

кетме́нь

(цюрк. ketmen)

сельскагаспадарчая прылада тыпу матыкі, якой у Сярэд. Азіі акучваюць пасевы, капаюць і чысцяць арыкі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

адара́ць, -ару́, -арэ́ш, -арэ́; -аро́м, -араце́, -ару́ць; -ары́; -ара́ны; зак., што.

1. Папрацаваць пэўны час на ворыве; адпрацаваць на ворыве ўзамен за што-н.

А. цэлы дзень.

А. за доўг.

2. Узараць нанава поле, на якім загінулі пасевы.

|| незак. адво́рваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пасе́ў м.

1. (дзеянне) Saat f -, Áussaat f;

2. (засеянная плошча) Saat f -, -en, Áussaat f;

пасе́вы ўзыхо́дзяць die Saat geht auf;

яравы́я пасе́вы Sómmersaat f, Sómmersaaten pl;

пло́шча пасе́ваў Sáatfläche f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дратава́ць несов.

1. разг. топта́ть;

д. пасе́вы — топта́ть посе́вы;

2. (о лошади) засека́ть но́гу

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сачаві́чны чечеви́чный;

~ныя пасе́вы — чечеви́чные посе́вы;

◊ (пра́дацца) за ~ную по́ліўку — (прода́ться) за чечеви́чную похлёбку

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́праць, ‑прае; зак.

Загінуць ад недахопу паветра (пра пасевы). Сёлетняй вясною да каліва выпрала жыта, і цяпер там адрасла добрая трава. Нікановіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ара́хісавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да арахісу (у 1 знач.). Арахісавыя пасевы. // Прыгатаваны з арахісу (у 2 знач.). Арахісавы алей. Арахісавая халва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́маклы, ‑ая, ‑ае.

1. Прамоклы; мокры. Пінжак — далоў, далоў — рубашка; Камашы вымаклыя — з ног... Бялевіч.

2. Які загінуў ад празмерная вільгаці. Вымаклыя пасевы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)